DINSDAG 18 APRIL – Fake
Wat een begin van mijn week! Jon Bon Jovi heeft mij op Instagram een bericht gestuurd! Dat ik dat nog moet meemaken zeg! Maar ik had zijn eerste bericht iets te laat gezien. En blijkbaar maakt hij zich daar al meteen grote zorgen over. Dat bewijst zijn tweede bericht.
Ja, ik geloof het echt. Jon Bon Jovi heeft natuurlijk tijd genoeg. Dus die dacht: “Ik heb dan wel al een officieel eigen Instagram profiel. Maar dat vind ik niet genoeg. Ik moet er nog eentje hebben. Eentje waar ik rare berichten naar mijn fans stuur. En ik noem het Jon Bon Jovi private page. Zo kan ik mij toch een beetje bezighouden in mijn zee aan vrije tijd. Nu heb ik eindelijk weer een doel in mijn leven.”
Het spreekt voor zich dat dit een fake profiel is. Het is eigenlijk niet eens zo moeilijk om dat door te hebben. Dat zou ik toch denken. Maar tot mijn verbazing heeft dit account toch bijna 2.000 volgers. En als je dan de reacties op berichten bekijkt, dan denken veel mensen dat ze echt tegen Jon Bon Jovi bezig zijn. Er zijn toch echt nog naïeve mensen op de wereld…
En het is echt een plaag. Of moet ik echt geloven dat een van mijn favoriete groepen CHVRCHES en ook Sheryl Crow niet zo lang geleden aparte pagina’s aangemaakt hebben speciaal om op hun fans te reageren? De vraag stellen is ze ook beantwoorden. Als artiesten of groepen echt per se berichten willen sturen, dan zullen ze dat wel via hun officiële social media kanalen doen.
WOENSDAG 19 APRIL – Ook fake
Ik heb al lang een klein vermoeden. En nu is het ook echt bevestigd. The Masked Singer is opgezet spel. De uitslag ligt al op voorhand vast. De mensen die je in de studio ziet stemmen voor een van de figuren, stemmen eigenlijk gewoon voor niets.
Het was me dus al langer duidelijk. Ik neem jullie even mee in het concept van het programma. We kregen de voorbije afleveringen telkens duels te zien. Eén tegen éen. En dan ging er telkens eentje door en eentje kwam dan in de “gevarenzone”. Als er dan bijvoorbeeld nog acht figuren waren, dan zaten er op het einde van die aflevering vier in de gevarenzone. Twee daarvan werden door de jury “gered”, de andere twee moesten een face-off zingen.
Denk daar nu eens over na. Stel dat het allemaal niet op voorhand vastligt. Dan maken dus alle acht figuren kans om op het einde van die gevarenzone te geraken. Er zijn dus 8 x 8 mogelijke combinaties. Dat zijn 64 mogelijke duo’s.
En nu komt het. In die face-off zingen de twee figuren samen nog een extra nummer. En dat nummer is duidelijk op voorhand ook gerepeteerd. Als je ervan uit gaat dat niks in dit programma opgezet spel is, dan hebben telkens die 64 mogelijke combinaties elk een nummer ingestudeerd. Want ze weten niet op voorhand welke combinatie het uiteindelijk gaat worden. Dat lijkt mij niet echt realistisch.
En nu is het ook per ongeluk door VTM bevestigd. In de vorige aflevering van Behind The Mask zag je Danira Boukhriss in de backstage bij een deur staan. Ze had net haar nummer gebracht als Foxy Lady. En aan de deur zag je een blad papier hangen.
Ik had het blad ook zien hangen toen ik naar de aflevering keek. Ik had even de neiging op het op pauze te zetten en te kijken. Want wie weet zou ik zo meer details over de personen in de pakken te weten komen. Maar ik wou het op die manier niet te weten komen. Dus keek ik maar niet. Maar nu is het dankzij de website van Nieuws365 (en dankzij Sandra die het mij doorstuurde) dat ik ook weet wat er op het papier staat. Je ziet het schema van de hele aflevering, waar ook al ingevuld staat wie die face-offs gaat zingen en wie uiteindelijk gaat afvallen. En dat terwijl Danira nog maar net gezongen heeft en het dus ook eigenlijk nog maar het begin van de aflevering is…
Is het een verrassing? Nee dus. Ik stel mij dan wel twee vragen. De eerste is de vraag die iedereen zich toch wel een beetje stelt wellicht. Waarom moet dit allemaal al op voorhand vastliggen? We willen eigenlijk toch allemaal liefst naar een eerlijke strijd kijken? Maar misschien is het wel zo dat sommige figuren er liefst zelf op een bepaald moment uitgaan, omdat ze vanaf dan andere verplichtingen hebben. Andere rekeningen kan ik ook niet echt verzinnen.
Maar de tweede vraag die ik mij stel, daar zit ik nog veel meer mee. Wie beslist dan de volgorde waarin de figuren eruit gaan en ontmaskerd worden? Ik vind het soms best wel opvallend dat vrij populaire figuren er dan al snel uitgaan. Maar misschien is dat nu net het hele opzet? Misschien vinden de programmamakers het net leuk om enkele populaire figuren er al vrij snel uit te gooien. Want daar praten mensen dan natuurlijk over. En dat zorgt ervoor dat meer mensen nieuwsgierig worden. Dat zorgt dan weer voor betere kijkcijfers. En daar draait het nu eenmaal ook om.
Maar ik vind het eigenlijk echt jammer. Ik wil gewoon naar een eerlijk programma kijken. Ik wil dat het echt gebaseerd is op stemmen of op welke manier er dan ook gezegd is dat het programma verloopt.
Het is niet de eerste keer dat ik over een programma hoor dat het op die manier opgezet spel is. In 2003 studeerde ik Communicatiebeheer, optie Journalistiek. Ik deed mijn afstudeerstage bij Radio Contact in Gent. Mijn stagebegeleider daar kende wel wat van de achtergrond van de Vlaamse radio en tv. In die tijd hadden we net het eerste seizoen gezien van Idool. De 4 laatst overgebleven kandidaten waren toen Peter Evrard, Natalia, Wim Soutaer en Brahim. Mijn stagebegeleider vertelde me toen dat ook in Idool geen rekening gehouden werd met de stemmen. De programmamakers wilden graag die vier als laatste kandidaten laten overblijven. Zo konden ze die vier ook een platencontract aanbieden. Vanaf het moment dat die vier nog over waren, kon van hen alles. En vanaf dan lieten ze dus ook de stemmen echt tellen. En ook bij Big Brother werd er in die tijd geen rekening gehouden met stemmen. Het is dan ook niet moeilijk dat er vaak verrassende dingen gebeurden die niemand had zien aankomen…
Ik vind het jammer dat het op die manier gebeurt. En is er dan een manier om erachter te komen of je wel of niet naar een programma zit te kijken waar de stemmen echt mee tellen? Gelukkig is er wel een manier om dat te weten te komen. Je moet er eigenlijk altijd op letten of er sprake is van een gerechtsdeurwaarder bij het tellen van de stemmen. Is die er wel, dan mag je eigenlijk 100% zeker zijn dat je stem echt telt. Is er geen enkele vermelding van een gerechtsdeurwaarder, dan mag je eigenlijk vrij zeker zijn dat de programmamakers zelf de touwtjes in handen willen houden. Zo is nu eenmaal TV. Het is toch (meestal) een vorm van bedrog…
ZATERDAG 22 APRIL
Ik ga vandaag nog eens samen met Sofie naar een concert in de AB. Het is vooral voor Sofie. Ik ga mee als gezelschap. Het is een optreden van de Ierse groep Inhaler. De zanger is de zoon van Bono van U2. Het groepje is vrij bekend. Ik vind hun muziek best wel oke, anders zou ik niet meegaan. Maar ik zie me niet snel fan worden. Sofie vindt het helemaal geweldig.
Ik ben al wel vaker in de AB geweest. Het is een prachtige concertzaal. Het geluid is er uitstekend. Mijn beste concertervaring in de AB is ongetwijfeld SX in 2016. Dat is ook al 7 jaar geleden, wat vliegt de tijd.
Het was vooraf voor mij een beetje stress over wat de beste plaatsen zouden zijn. In de AB heb je een middenplein met staanplaatsen. Maar je hebt ook een soort van balkon achteraan met zitplaatsen. Maar dat kies je op het moment dat je er bent. Het staat niet op de tickets. Sofie wil graag recht staan. Maar ik weet niet zeker of ik dat aan kan. Daar ben ik dus wel een beetje over aan het stressen.
Er is wel een optie voor mij om recht te staan. En dat is dan helemaal vooraan staan. Want dan kan ik met mijn armen steunen op het podium. En dan valt het nog wel mee. Maar Sofie heeft nog een andere oplossing. Boven in de AB zijn er ook nog andere balkons waar je aan een soort van balustrade kan staan.
Wacht, ik zal het laten zien.
Het plan is dus van daar te gaan staan.
Je moet het niet proberen van met de auto naar de AB te geraken. Het is in Brussel, ben je gek? Dus gaan we zoals altijd met de trein naar de AB. Het is heel lang geleden dat ik nog eens de trein genomen heb. Maar ik merk al meteen dat met de trein reizen nog steeds niet veranderd is. We vinden een plekje om met twee te zitten. Iets verderop zit een zwarte vrouw mij iets te luid een telefoongesprek te voeren in het Frans. Wat verderop huilt een baby. De trein ruikt vaag naar urine, en ik wil niet weten waar die geur vandaan komt. Ik weet meteen waarom ik eigenlijk nog het liefst met de auto reis.
We komen aan in Brussel-Centraal en van daar gebruiken we Google Maps om de weg naar de zaal te vinden. Het is ongeveer een kwartiertje stappen. Als we aankomen, zien we dat er al een lange rij staat. En de deuren gaan pas binnen een halfuur open. Dat wordt dus lang wachten en lang staan. Het begint hier al goed. Tien minuten later kijk ik nog eens achter mij. Het lijkt alsof de lengte van de rij alweer even lang is achter mij als voor mij. Het gaat hier snel. En dan slaat de stress ook weer toe. Gaan we dan wel nog zo van die plaatsen op die balkons kunnen bemachtigen?
We gaan meteen op ons doel af. We vinden een ideaal plekje op het hoogste balkon. Sofie gaat drinken halen. Ik zet mij een beetje dwars om te laten zien dat ik plaats hou voor iemand. Het duurt niet lang of twee kerels gaan vlakbij mij staan. De ene heeft duidelijk door dat ik plaats aan het houden ben en laat mij ongemoeid. De andere heeft het ook door, maar gaat ostentatief toch aan de balustrade staan, vlakbij waar mijn voet ligt. Lachend kijkt hij naar mij. “Ah, ben je plaats aan het houden?” Ik schrijf het nu dan wel in het gewoon Nederlands. Maar hij vraagt het in het onvervalst en bijzonder plat Oost-Vlaams. Gelukkig spreek ik de taal een beetje, ik ben afkomstig uit die contreien. En wie ook van die contreien afkomstig is, die weet natuurlijk ook perfect hoe het klinkt.
Ik denk nog heel even dat hij het echt vriendelijk bedoelt. Dus ik lach terug en ik bevestig. Waarop hij nog breder lacht en een stap naar voor zet. “Kan je dan je voet niet opzij doen?” Ik snap zijn vraag niet. Ik heb nu toch net duidelijk gemaakt dat ik wel degelijk plaats aan het houden ben? Het is duidelijk dat de kerel vervelend wil blijven doen. Tot zijn makker terug zijn richting uit komt. Ook hij drukt zich uit in het platste Oost-Vlaams dat je maar kan vinden. En hij negeert mij compleet. “Daar zijn zitplaatsen. Daar kunnen we gaan zitten.” De man die per se bij mijn voeten wil staan, lijkt even te twijfelen. Maar dan is hij ook overtuigd. “Daar is het gemakkelijker hé!” Hij zoekt naar bevestiging en krijgt die. Zoals het alleen onder dit type van makkers kan. “Daar is het gemakkelijker”. Samen druipen ze af. Oef.
Het voorprogramma wordt verzorgd door de groep Blondes. Hun naam doet vermoeden dat ze blond zijn en dat ze vrouw zijn. Maar daar zit hem dan ook de grap blijkbaar. Ze zijn niet blond, en ze zijn al zeker niet vrouwelijk. Hun muziek is niet slecht, maar het is net iets te veel van dertien in een dozijn. Maar het valt gelukkig ook niet heel erg tegen, en dat is al iets bij zo’n voorprogramma.
Inhaler wordt heel erg gesmaakt door Sofie en door het jonge grut dat op de eerste drie rijen onder ons staat. Ik vind Inhaler niet slecht. Maar zelf zou ik er niet voor naar een optreden gaan. Er staat hier een heel grote verscheidenheid aan publiek. Maar ik vind het nog wel leuk om de tieners op de eerste rijen zo te zien opgaan in het gebeuren. Ik herken mezelf een beetje toen ik als tiener naar mijn eerste optredens ging. Ik zong al even luid mee tot ik nauwelijks nog stem had. Ik kneep mezelf soms ook figuurlijk in mijn armen omdat ik niet kon geloven dat ik mijn idolen voor de eerste keer echt kon zien. En ik werd al even hard platgedrukt en het deerde mij ook allemaal niet. Het zijn nieuwe tijden voor hen. Voor mij zijn die tijden alweer lang vervlogen.
Na het optreden begeven we ons weer naar het station Brussel-Centraal. Het is even zoeken naar de juiste trein. Brussel-Centraal is niet alleen het lelijkste station dat ik ken, het is ook nog eens het minst praktische. We blijken een trein te hebben om 23u01 richting Welkenraedt. En dat vind ik nog wel grappig. Want Welkenraedt is de titel van een nummer van Yevgueni. Ik ben in mijn nopjes en ik maak meteen een foto. Die wil ik op mijn verhaal zetten met Yevgueni erin getagd. Ik ben net klaar om de foto te maken als er nog iets van extra info op het scherm verschijnt.
Ik moet meteen nog meer denken aan het liedje van Yevgueni. Met zinnetjes als “Zo kom je nooit in Welkenraedt” of “Ik stuur wel een kaartje”. Ja, de trein is altijd een beetje reizen. Maar ik denk dat ik nu wel weer genoeg trein heb gehad voor een aantal jaren…
Morgen ga ik eindelijk nog eens een “gedichtenschrijfdag” doen. Inspiratie is uiteraard welkom, al heb ik zelf ook wel al wat ideetjes. Verder ga ik donderdag naar in het Spaans Dak dineren met Kurt. En er komt wellicht no wel meer op mijn pad.
Tot volgende week!
Een beetje moe? Drink Nalu! 