DONDERDAG 6 APRIL – D-day
Het is vandaag D-Day. Ja, ook bij ME/cvs, en bij alle mensen die langdurig ziek zijn, bestaat er zoiets als D-Day. Het is de dag dat je wordt opgeroepen voor een medische controle.
Ik vond dat vroeger eigenlijk vrij logisch. In 2014 heb ik de eerste keer een aanvraag tot arbeidsongeschiktheid ingediend. Het heeft toen maanden geduurd voor alles administratief in orde was. Maar toen lieten ze mij ook echt enkele maanden ongemoeid. Het duurde enkele maanden voor ik de eerste keer op medische controle moest komen. Ik zat toen nog bij de CM, en ik weet nog dat de adviserend geneesheer, een vrouw, mij de juiste vragen stelde en mij het gevoel gaf dat ze mij begreep. Mijn arbeidsongeschiktheid werd toen zonder veel problemen goedgekeurd. Het voelde toen eigenlijk ook niet echt als een controle. Het voelde meer alsof ze gewoon eens wilden horen hoe alles ging. Ik ging er vanaf dan eigenlijk ook zo’n beetje vanuit dat het telkens weer goedgekeurd zou worden.
Ik ben onderweg van ziekenfonds veranderd. Ik ging van CM naar OZ. Dat lag niet aan die medische controle van toen. Dat was vooral het gevolg van die hele administratieve rompslomp bij CM, die mij het gevoel gaf dat ze het mij toch moeilijk wilden maken. Ik had maanden aan een stuk documenten en vragenlijsten ingevuld. Om dan telkens nog meer documenten en vragenlijsten te krijgen die ik weer moest invullen. Waarna ik weken ineens niets meer hoorde…
In 2018 moest ik weer eens op medische controle. Ik had toen al mijn blog. Ik herneem daarom eens wat ik toen geschreven heb. Dit is een flashback naar 2018.
“Vorige week had ik een brief in de brievenbus gekregen van OZ, mijn ziekenfonds. Ik moest me aanmelden voor een medische controle. Als je langdurig ziek bent, dan krijg je eens in de zoveel tijd zo’n uitnodiging. Je moet je dan komen aanmelden met al je medische attesten en verslagen, en dan bekijkt een adviserend geneesheer je situatie. Dan wordt beslist of je nog steeds arbeidsongeschikt bent.
Het is niet de eerste keer dat ik opgeroepen ben voor zo’n medische controle. En de vorige keren ging dat altijd vlot, en zag die adviserend geneesheer ook altijd in dat ik (nog) niet in staat ben om te werken.
Maar deze keer was ik er toch niet gerust in. Ik vertelde tegen enkele mensen over mijn slecht voorgevoel. Maar iedereen stelde me gerust. Het is de vorige keren goed gegaan en mijn situatie is niet veranderd. Dus waarom zou het nu ineens anders zijn?
Ik zet me in de wachtzaal. Sofie staat me bij. Rechts van ons zitten twee vrouwen te praten. Ik kan wel horen wat ze zeggen, maar ik volg hun verhaal niet echt. Ik ben meer mezelf moed aan het inpraten. En dan begint een van de vrouwen te huilen. Ze heeft het erover dat ze bijna niet meer kan rondkomen. De andere vrouw raadt haar aan om hulp te zoeken bij de voedselbanken. Want daar heeft ze nu recht op.
Is die vrouw ook net bij die adviserend geneesheer geweest? Heeft hij haar daarnet bijna letterlijk de dieperik in geduwd? Ik word er steeds minder gerust in. En dan is het mijn beurt.
De arts stelt zich voor. “Hallo, ik ben dokter Pipo,” zegt hij. Nee, dokter Pipo is niet zijn echte naam. Maar hij zal me tijdens dit gesprek redenen genoeg geven om hem zo te noemen.
Dokter Pipo stelt me allerlei vragen die volgens mij totaal niet van belang zijn. Hij vraagt welke studies ik heb gedaan. Hij vraagt wat mijn laatste job was. Ik vraag me af waarom hij daarop focust. En waarom dat niet in mijn dossier staat.
Dokter Pipo toont begrip voor mijn situatie. “Jij bent natuurlijk de enige die weet wat je doormaakt, en wat je voelt…” Oef! Hij snapt het! “… en ME/cvs is natuurlijk ook echt een moeilijke ziekte…” Inderdaad, dokter Pipo! Ik ben blij dat je dat weet! “…maar ik ben van mening dat mensen met ME/cvs gewoon kunnen gaan werken” WAT???
Dit is een zeer zware klap in mijn gezicht. Ik weet dan ook eventjes totaal niet wat ik moet zeggen. Terwijl dokter Pipo met een uitgestreken gezicht en zelfs met een klein glimlachje de papieren in orde maakt, zit ik wat verslagen voor me uit te staren. Ik voel woede opkomen. Maar ik heb geen fut meer. Een beetje venijnig bijt ik hem nog toe dat hij dan duidelijk niet op de hoogte is van de recente bewijzen en ontwikkelingen rond ME/cvs. Maar dat maakt zijn glimlach alleen nog groter.
“Ik ben van mening dat mensen met ME/cvs gewoon kunnen gaan werken.” Stilaan begint het door te dringen. Naar mijn verslagen en attesten heeft hij niet eens gekeken. Dokter Pipo heeft een mening en die telt volgens hem. Ik stap buiten en ik voel de wereld op me afkomen. Ik ga werk moeten gaan zoeken. Ik ga daar compleet door crashen. Want dit gaat gewoon niet lukken. Zelfs een halve dag vrijwilligerswerk is vaak al te veel. En nu moet ik dus gewoon werk gaan zoeken? Dat gaat niet.
En dan overspoelt de vloedgolf aan emoties mij. Vierenhalf jaar ziek en ik beleef het allemaal opnieuw in één seconde. En wat met mijn vrijwilligerswerk? Moet ik dat nu opgeven? Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen? Ik heb er vierenhalf jaar over gedaan om mijn leven mét deze ziekte wat op poten te zetten. Nee, eigenlijk ben ik daar nog steeds mee bezig. Als bouwen aan een kaartenhuisje. En dat kaartenhuisje ligt nu helemaal onderuit.
Mag dit wel? Mag hij zomaar beslissen met enkel zijn mening? En moet hij dan ook geen advies geven over werkbaar werk? Dat hoor je deze (rechtse) regering toch altijd beweren?
En dan word ik echt kwaad. Dit gaat niet gebeuren. Ik kan niet werken en dat is een feit. Ik ben geen profiteur. Profiteurs liggen hele dagen op hun lui gat te niksen. Als ik dat al doe, dan is het omdat ik een crashdag heb, en dan is het niet omdat ik lui ben. Ik doe vrijwilligerswerk. Ik zet me in voor de maatschappij en doe dat zonder dat ik daar geld voor krijg. Mijn uitkering is maar 50% van wat ik vroeger verdiende toen ik nog werkte. Ben ik dan een profiteur?
Nee, ik ben geen profiteur. Ik heb veel troostende woorden gekregen van mensen die er wél toe doen. En dokter Pipo doet er niet toe. Pipo!
Ik ga dit aanvechten. Hopelijk wordt dit geen lange strijd die ik uiteindelijk ook verlies. Maar ik ben er al mee begonnen. Ik kan ook niet anders. Maar ik ga er eerlijk over zijn. Dit is héél hard aangekomen…
Sindsdien heb ik een heel ander gevoel over zo’n medische controle. Ik heb het nu zelf meegemaakt dat een arts zonder pardon en omwille van zijn eigen mening kan beslissen dat ik geen uitkering meer krijg en dat ik werk moet gaan zoeken. Ik heb het gevoel dat het niet meer zomaar opvolging is, maar dat zo’n medische controle nu wil zeggen dat je het ergste moet gaan vrezen.
Ik ben ondertussen opnieuw arbeidsongeschikt sinds begin oktober van vorig jaar. Ik heb de opleiding met vallen en opstaan gedaan. Maar eigenlijk ben ik veel meer gevallen dan dat ik opgestaan ben. Ik was goed in wat ik deed en ik deed het graag. Maar het is nog maar eens gebleken dat werken en ME/cvs moeilijk of niet samen gaan.
Ik word sindsdien maandelijks opgevolgd door mijn huisarts. Hij liet al vaak eens vallen dat ik ooit wel weer zou opgeroepen worden door het ziekenfonds. Ik vreesde daar ook voor, maar ergens vond ik het erg dat hij er zelf altijd opnieuw over begon. Hij geeft mij altijd het gevoel dat hij mij begrijpt en aan mijn kant staat, maar dan is het raar dat hij tegelijk zegt dat het ziekenfonds het niet gaat blijven aanvaarden en dat ik dus maar beter toch iets van werk kan doen en zoeken. Ook al zegt hij dat hij begrijpt dat dat moeilijk lukt. Dat spreekt elkaar toch wel heel erg tegen.
En nu ben ik opgeroepen door het ziekenfonds. En dus is het vandaag D-Day. Ik ga naar de afspraak met een klein hartje. Ik vrees het ergste.
Het is weer dezelfde pipo. Hij is stil en hij is nors. Hij is niet uitnodigend. Hij vraagt naar mijn gewicht en dat weet ik niet. Met een knik doet hij teken dat ik op de weegschaal moet gaan staan. Hij vraagt naar mijn laatste werkervaring. Ik vertel over de opleiding maar dat interesseert hem niet. Hij vraagt opnieuw naar mijn laatste werkervaring. Hij zegt dat ik de volgende keer een verslag van de huisarts moet meebrengen. Het is dan dat ik besef dat hij mijn arbeidsongeschiktheid erkent. Hij vraagt wat ik doe in het huishouden. Hij weet nog dat we in 2018 ook al geweest zijn. Maar weet hij ook nog over de beroepsprocedure? Het duurt maar een kwartier.
Ik ben niet opgelucht. Natuurlijk ben ik blij dat het erkend wordt en dat ik serieus genomen wordt. Maar ik heb geen idee waarom het nu dan wel is en daarvoor niet. Is het omdat ik geprobeerd heb? Is het omdat hij er nu meer over weet? Is het omdat hij een nieuwe arbeidsprocedure wil vermijden? Geen idee. Dit geeft mij ademruimte. Maar ik ben ook niet arbeidsongeschikt voor mijn plezier. Het is ook weer een zoveelste confrontatie met mijn “beperkingen”.
Maar goed, mijn arbeidsongeschiktheid is dus erkend. Hopelijk brengt dat mij nu ook in een beetje rustiger vaarwater.
MAANDAG 10 APRIL – Vaarwater
In rustiger vaarwater zit ik deze dagen nog steeds niet wat ME/cvs betreft. Het is de laatste tijd weer veel erger. En dat brengt vandaag ook weer met zich mee dat ik een uitstapje moet afzeggen. Ik ging vandaag met Kurt voor een dagje naar Cadzand. Dat zit er nu dus niet in. Het probleem is niet alleen dat ik het niet kan omdat ik mij vandaag weer veel slechter voel. Het probleem is ook dat ik met de auto zelf naar daar zou moeten rijden en dat dat ook niet helemaal veilig is in deze toestand. En het is een flinke afstand.
Ik denk soms nog te veel in termen van “wat wil ik”. Want ja, ik wou dit uitstapje heel graag en dan is afstand eigenlijk geen probleem. Maar afstand is dus wel een probleem in “wat kan ik”. Daar zal ik toch soms iets meer rekening mee moeten houden. Maar dat is niet altijd gemakkelijk. Want als ik daar altijd rekening mee zou moeten houden, dan kwam ik nauwelijks nog ergens. Ik leef liever niet in een soort van spaarstand. Maar dan blijft het een moeilijke oefening tussen wat ik wil en wat ik kan.
WOENSDAG 12 APRIL – Jojo
Vandaag heb ik nog eens een consultatie bij ME/cvs Centrum Amsterdam. Zoals altijd gaan die consultaties online via videobellen. Ik vertel dat ik merk dat het de laatste tijd toch weer wat minder gaat. Ik vertel vooral over mijn ervaring tijdens mijn uitstap met Sofie naar Cadzand vorige week. Daar merkte ik al meteen bij kleine wandelingen dat ik het al van in het begin heel zwaar had.
Ik heb nog niet zo lang geleden op aanraden van dokter Pekelharing de LDN verhoogd naar 4,5 mg. En dat is ook zo’n beetje de maximum dosering. Nu vertelt Ineke Vermeulen, een van de andere artsen, mij dat ik dan beter weer terug kan gaan naar 4 mg. Bij 4,5 krijgen veel lotgenoten last van een soort griepachtig gevoel, vertelt Ineke mij. En dat is ook zo’n beetje wat ik nu voel.
Ik snap wel dat het altijd zoeken blijft naar juiste doseringen en de “sweet spot” van de medicatie. Maar ergens voel ik mij toch soms een beetje een jojo. Hup ophogen. Hup verlagen. Ik hoop dat ik het ooit een tijdje stabiel mag houden. Zowel in mijn toestand als in de medicatie.
DONDERDAG 13 APRIL – Huisarts
Vandaag heb ik een consultatie bij mijn huisarts. Dat is nog steeds maandelijks. Maar deze keer kan ik hem eindelijk zeggen dat mijn arbeidsongeschiktheid ook bij het ziekenfonds is bevestigd. Hij reageert opgelucht. En ik voel de ademruimte. Maar dat duurt niet lang.
Mijn huisarts vraagt mij hoe ik het nu zie voor de toekomst. Ik moet even nadenken over mijn antwoord. Ik wil hem nog maar eens zeggen dat ik voel dat het nu moeilijk gaat, maar dat ik toch iets meer in staat ben om te doseren. En dat ik denk dat aan de slag gaan mijn toestand misschien weer kan verslechteren. Maar hij is mij voor en hij stelt een heel rare vraag. “Is dat misschien een vraag die ik niet mag stellen?” Hij lacht. Ik weet eigenlijk totaal niet goed wat hij ermee bedoelt. “Jawel hoor,” lach ik. En ik heb geen idee waarom ik zelf ook lach. Wat is er hier nu eigenlijk net gebeurd?
Ik doe de uitleg nog maar eens aan mijn huisarts. Maar het lijkt alsof hij er niet helemaal naar geluisterd heeft. “Misschien moet je toch maar iets zoeken van werk. Iets van thuiswerk of zo. Misschien voor een paar uurtjes in de week?”
Maar waarom eigenlijk? Ik weet dat het moeilijk is om terug aan de slag te gaan. Mijn omgeving weet dat. Het ziekenfonds weet dat. Het ziekenfonds heeft mij zelfs gelijk gegeven. Waarom wil hij nu nog altijd per se dat ik werk zoek dat ik misschien niet vind en dat ik misschien onmogelijk kan doen?
Ik begrijp het niet meer. En ik weet echt niet wat ik hier nu mee moet. Misschien moet ik gewoon écht eens kijken of er iets van thuiswerk bestaat voor pakweg 10 uren in de week. Ik denk niet dat het te vinden is. Maar dan kan ik tenminste toch zeggen tegen hem dat ik gezocht heb. Maar waarom eigenlijk? Geen idee…
ZATERDAG 15 APRIL – The Masked Singer In Concert
The Masked Singer is ondertussen alweer een tijdje bezig. Ik volg het programma op de voet al sinds het eerste seizoen. Je houdt ervan of je vindt het niks. Ik hou er dus wel van. Eigenlijk zijn er meerdere leuke facetten aan het programma. Het leukste is natuurlijk het raden naar wie er in de pakken zit. Maar het is ook best wel leuk om gewoon de artiesten die erin zitten te horen zingen. En er is ook nog de magie van de figuren zelf. Maar daarover straks meer.
Vanavond ga ik samen met Sofie naar The Masked Singer In Concert. Ik weet ook niet echt wat ik kan verwachten. Het is duidelijk dat bijna alle figuren van het huidige seizoen hun opwachting gaan maken. Daarnaast komen ook enkele figuren van de vorige twee seizoenen langs. Maar hoe gaat het in elkaar zitten? Gaan ze allemaal maar één of twee nummers mogen zingen? Mogen we extra’s verwachten?
Als we naar het Sportpaleis gaan, parkeren we altijd bij Park Spoor Noord. Van daar is het nog een eindje stappen over de voetgangersbrug tot aan het Sportpaleis. Eenmaal binnen gaan we eerst op zoek naar eten en drinken. Dat is toch ook niet onbelangrijk. We maken een aantal keuzes. Ik heb wel zin in een Luikse wafel. En een hotdog kan ook wel. Sofie heeft meer zin in frieten. We splitsen even op om alles te kunnen gaan halen zonder tijd te verliezen. Ik baan vastberaden mijn weg door de gangen van het Sportpaleis. Maar dat is buiten de andere bezoekers gerekend. Mensen komen binnen, kijken hun ogen uit alsof het Sportpaleis echt een paleis is, en stoppen ineens zonder reden. Ik bots meer dan één keer tegen mensen aan. Soms bijna. Soms helemaal. Soms vind ik de botsing niet zo erg. Soms was ik liever niet gebotst. Maar ik ben op een missie. Ik ga alles halen wat ik moet halen en vind dan Sofie terug.
We gaan de zaal binnen. Boven op de trappen staat een steward. Hij kijkt nogal nors. Ik ben een beetje geïntimideerd. Ik zal ook wel mijn tickets opnieuw moeten laten zien. Ik ga op zoek op mijn smartphone. Maar Sofie besteedt geen blik aan de steward, hoort mijn lichte schrik niet en gaat gewoon verder. De steward geeft geen kik. Blijkbaar moeten we onze tickets dan toch niet tonen. We hebben ook wel vrij goeie plaatsen. Het zijn zitplaatsen in de tribunes, en het is niet zo heel ver van het podium. Maar nu merk ik dat het hele middenplein ook zitplaatsen heeft. Had ik dat geweten, ik had liever daar gezeten. Waarom kunnen ze dat niet aanduiden bij de ticketverkoop?
Het is bijna 20u. Ik zie een camerakraan vlakbij het podium, en hier en daar spot ik nog andere camera’s. Gaat dit opgenomen worden voor op tv? Of is dit gewoon om alles goed te kunnen tonen op de voorziene schermen? Ik weet het niet. De schermen floepen aan. De show is nog niet begonnen, maar de muziek gaat toch al iets luider. De cameraman gaat in het publiek op zoek naar leuke mensen om op de grote schermen in beeld te brengen. Het levert leuke beeldjes op. Vooral kinderen en tienermeisjes lachen en wijzen vol verbazing als ze zichzelf op het scherm zien. Een jongetje is gekleed in het kostuum van een papegaai en springt ineens tevoorschijn van tussen enkele andere mensen. Heel het Sportpaleis moet erom lachen. Maar het mooiste is nog als een jongen met Down in beeld wordt genomen. Hij vindt het duidelijk geweldig, en heel het Sportpaleis ook. Terwijl hij lacht, stijgt er een gejuich en applaus op. Prachtig moment.
En dan begint het. We openen met een groepsnummer. Alle Masked Singers van dit seizoen doen er aan mee.
Oh kijk, dat fragment staat zelfs op YouTube! Het is wel van ver gefilmd. Maar het geeft toch een indruk.
Ik zeg dan wel alle figuren van dit seizoen. Maar er ontbreekt er eentje, en dat is “Groot Licht” Timmy Simons. En dat vond ik toch wel jammer. Ik had hem graag nog eens aan het werk gezien. Meer omdat het Timmy Simons is dan voor Groot Licht.
De figuren verlaten het podium en ineens hoor ik de stem van Jens Dendoncker. Maar die staat niet op het podium. Waar is hij dan? Hij staat ook niet op het kleinere podium in het midden van het middenplein vlak voor ons. Ik zie mensen wijzen. En dan zie ik het. Hij komt binnengereden op een fiets met ballonnen aan een touw. Het is in zijn typische stijl. Een mopje hier en daar, en het publiek enthousiast maken. Hij klinkt luid en zelfverzekerd, maar op een of andere manier merk ik toch dat hij lichtjes zenuwachtig is. Ik vermoed dat hij nog nooit voor een vol Sportpaleis gesproken heeft.
Jens praat het geheel ook aan elkaar. We zien doorheen de hele avond af en toe figuren van het vroegere seizoen terug. Een van de eerste die we terugzien is “Wolf” Kevin Janssens. We weten nu natuurlijk allemaal wie er in dat pak zit. En toch vind ik op een of andere rare manier dat de magie blijft. Ik zie niet Kevin Janssens voor mij. Ik zie echt Wolf. Ik denk er niet aan wie er in dat pak zit, dat maakt nu niet meer uit integendeel. Het is een beetje alsof je naar een film of serie zit te kijken. Je ziet dan ook niet de acteur, je ziet her personage die hij of zij speelt. Ik vind het zelfs op een of andere manier verademend dat ik niet de hele tijd moet nadenken over wie het al of niet zou kunnen zijn.
We zien ook “Konijn” Conner Rousseau en “Ridder” Loredana samen. En dan merk ik hoe anders een zaal (en wellicht ook een studio) klinkt in vergelijking met op tv. Ik ben nog altijd niet van de verbazing bekomen dat Konijn eigenlijk Conner Rousseau is, ondanks dat ik hem doorhad met een van de tips. Maar nu in een vol Sportpaleis met een vol volume kan ik er niet naast horen. Hier is het echt wel heel duidelijk dat het Conner is!
We krijgen ook alle figuren van dit seizoen te zien. En de spits wordt afgebeten met “Skiwi” Herman Verbrugghe. Het is echt leuk om die Skiwi nog eens te zien. Die is er echt véél te snel uitgegaan. En hij is de eerste die op het kleinere podium in het midden van de zaal vlak voor ons het beste van zichzelf mag geven.
Er zitten heel veel kinderen in de zaal. En zij blijken ook heel grote fan van de Skiwi te zijn. Misschien kennen de meeste onder hen ook wel FC De Kampioenen natuurlijk.
Maar ik heb de indruk dat de Champignon dit jaar bij uitstek het favoriete figuurtje is, dat blijkt door de reactie in de zaal. Hij krijgt heel het Sportpaleis mee. Ik zei het al: in een vol Sportpaleis en op vol volume krijg je soms een betere indruk van de stem van wie er in het pak zit. En ik zou nu toch mijn geld durven inzetten op Sander Gillis van MNM.
Het is duidelijk dat de Champignon het populairste figuurtje is. Ook de kinderen zijn er helemaal weg van. Kinderen bekijken het programma wellicht ook op een heel andere manier. Voor hen maakt het waarschijnlijk geen bal uit wie er in de pakken zit. Zij vinden de figuurtjes gewoon leuk.
Bij Raaf heb ik heel lang mijn twijfels gehad. Bij de eerste afleveringen dacht ik aan Loic Nottet. Maar de stem van Raaf klonk steeds vrouwelijker, en in het filmpje waar de partner aan het woord was ging het ook over een “zij”. Dus die piste had ik laten varen. Ik hoor bij Raaf ook altijd een beetje de stem van Sia. Maar die gaan ze toch niet kunnen overtuigen om mee te doen in ons land aan The Masked Singer? Tot mijn verbazing hoor ik vandaag Raaf weer heel mannelijk zingen. Zou het dan toch Loic Nottet zijn?
Je kan het optreden van de vier overblijvende figuren in het programma hieronder ook nog bekijken:
Die vier optredens worden ook telkens voorafgegaan door de typische filmpjes met tips. Wij krijgen die in het Sportpaleis nu als eerste te zien. Ik heb zo’n vermoeden dat die filmpjes volgende vrijdag ook wel in de tv-uitzending zullen getoond worden. Maar misschien ook niet, en dan zien wij ze als enige.
De filmpjes zijn te zien op het grote scherm achter het podium en op de vier kleine schermen boven het middenpodium. Maar voor het grote scherm van het hoofdpodium beweegt de kraan heel de tijd, en dus is het soms bijzonder moeilijk om de details te kunnen zien. Maar op de vier grote schermen is het ook moeilijk te zien, want daar is het beeld veel kleiner. Toch zie ik bij Tovenaar op een gegeven moment het woord “okapi” in beeld komen. Ik heb er geen flauw idee van waar dat naar verwijst. Maar tijdens de pauze hoor ik mensen naast ons zeggen dat Aaron Blommaert nog gebasket heeft bij Okapi Aalst. Tovenaar zal bij deze ook wel ontmaskerd zijn.
Maar wie is die Hippo toch? Het blijft een geheim. En het blijft ook een van de leukste figuurtjes.
De meeste optredens zijn in blokjes van vier. Er zijn dan vier figuren die hebben mogen zingen. En elke keer daarna worden ze ook zoals in het programma “ontmaskerd”. Alle vier tegelijk. Ik vind het een beetje nutteloos. We weten nu echt wel wie er in de pakken zit. En het haalt het tempo een beetje uit de show. En het haalt ook de magie een beetje weg. Ik hoef echt niet opnieuw te zien dat Kevin Janssens “Wolf” is.
Uiteraard krijgen we ook nog winnares van vorig seizoen “Miss Poes” Camille Dhont.
En ze ontgoochelt mij een beetje. Ze klinkt vandaag niet zo goed. Haar stem klinkt nogal dun en het is zelfs nauwelijks te verstaan wat ze zingt. Is onze Miss Poes vandaag een beetje vermoeid? Of klinkt ze gewoon toch minder dan ik had gedacht?
Het hoogtepunt van de avond is zonder twijfel “Koningin” Sandra Kim. Haar versie van “Unstoppable” in de allereerste aflevering van het eerste seizoen was onvergetelijk. Ze doet het nu nog eens over en het klinkt nog beter dan ooit. Sandra Kim is toch echt wel een van de meest onderschatte zangeressen van ons land.
“Miss Poes” Camille en “Koningin” Sandra Kim brengen op het einde ook nog een duet. Dat doen ze op het hoofdpodium. En daar klinkt Miss Poes ineens toch veel beter. Misschien ligt het aan de microfoons die ze bij het middenpodium gebruiken? Maar toch. “Miss Poes” is toch een beetje veel van “kijk eens wat ik allemaal kan met mijn stem”. Terwijl “Koningin” gewoon echt goed zingt en mij echt kippenvel bezorgt.
Ik vond het echt leuk. Ik had verwacht dat het misschien minder leuk zou zijn om de al ontmaskerde figuren nog eens bezig te zien, maar niks bleek minder waar. Ik vond het ergens juist leuker, omdat ik nu niet meer moest raden. Ik ben dus nu misschien zelfs nog meer fan van het programma. Van mij mogen ze dit elk jaar doen. Misschien vanaf nu elk jaar de finale in het Sportpaleis?
Agenda:
Zaterdag 22 april: optreden Inhaler in de AB
Zondag 23 april: Club Brugge – Eupen
Dinsdag 25 april: eindelijk weer eens een gedichtenschrijfdag
Woensdag 3 mei: volgende consultatie ME/cvs Amsterdam
Zondag 7 mei: Walk4Charity wandeling voor Cunina
Tot volgende week!
Een beetje moe? Drink Nalu! 