Leven als een Duracell konijn met ME/cvs – week van dinsdag 19 december tem dinsdag 26 december

DINSDAG 19 DECEMBER – Wereldberoemd

Op twitter zie ik wel eens grappige typ- of taalfouten voorbij komen. Dit is er eentje dat ik jullie absoluut niet wil onthouden. Met dank aan Ton Jacobs.

bron: twitter (@ton65jacobs)

Nu ben ik niet zo’n kookwonder. Iets “gewoons” klaarmaken lukt nog wel. Van een ingewikkeld recept uitproberen schiet ik in de stress. Maar zelfs ik heb door dat 23 jaar laten trekken toch een beetje lang is…

Ik had het in mijn vorige blogpost al over de moeilijke maandag na een actief weekend. Vandaag was ik er wel iets beter aan toe gelukkig. Alleen klonk ik nog altijd serieus hees. Véél te luid geroepen bij de doelpunten van Club Brugge. En ze hebben dan nog vijf keer gescoord ook.

Oh kijk eens wie mij nu weer volgt op twitter.

Paul Scholes! De wereldberoemde voetballer volgt mij gewoon op twitter. ’t Zal voor mijn scherpe en rake voetbalanalyses zijn. Daar ben ik zeker van! Even zijn bio bekijken. –Parody. Dju toch. ’t Is de echte niet.

Wat is dat tegenwoordig met Karen Damen? Ze gaat solo en dat zal iedereen geweten hebben. In elk reclameblok zie ik een reclamespot voor haar optreden in de Lotto Arena. In De Slimste Mens vraagt/smeekt ze om daar toch maar te komen. Ik vraag me af hoe groot de aankomende flop gaat zijn dan. Ik heb zelf nog niets van haar nieuwe muziek gehoord, maar ik heb van horen zeggen dat het op niks trekt. Dan heb ik niks gemist. Next…

bron: vier.be

WOENSDAG 20 DECEMBER – Top 100

Het is zover. Vandaag was de laatste dag van mijn #MVL2000. Ik heb de hele lijst de voorbije maand zelf beluisterd, bekeken en op twitter gedeeld. Op deze finale dag passeerden de volgens mij 100 beste liedjes ooit. Ik had echt het gevoel dat ik in een soort van bubbel zat. Ik met mijn eigen muziek, herinneringen, gevoelens en alles wat daar nog bij komt. Bijna-traantjes, vaak een brede glimlach en vooral heel veel meezingen. En blij zijn dat mijn buren niet zijn komen klagen, want het was waarschijnlijk tot bij hen te horen. Ja, ook dat zingen. Een hele maand je favoriete muziek met een serieus crescendo op het eind, het doet echt wat met een mens. En dan moest ik weer uit de bubbel. Toch een raar gevoel. Even leek het alsof mijn wereld leeg was. Afkicken. Hier en daar kwamen er nog wat leuke reacties op twitter van mensen die zeiden dat ze echt van de lijst genoten hadden. ’t Is leuk om te merken dat ik mijn muziek met succes met andere mensen kan delen.

De lijst komt de komende tijd nog verder volledig op mijn blog te staan. Hou het zeker in de gaten.

DONDERDAG 21 DECEMBER – “Maar zeg dan toch neeeeee, Matthias!”

Kerstfeestje in het PVT en ik ging een handje helpen als vrijwilliger. Ik had er echt wel zin in. Ook al wist ik helemaal niet op voorhand wat ik mocht verwachten. Maar een feestje is altijd leuk.

En het was ook leuk. Ik leerde sommige andere vrijwilligers eindelijk eens wat beter kennen. Ook al zijn die vaak een stuk ouder dan mij, het zijn toffe mensen. En ik had er nog wat heel leuke babbels ook. Dus op dat vlak was mijn namiddag zeker geslaagd.

Van de vrijwilligers werd verwacht dat ze een handje hielpen bij het opdienen van de soep en nadien ook nog het buffet. En ook nog bij het klaarzetten en opruimen. En ik deed vrolijk mee. Ik bleef maar gaan en ik bleef maar gaan als een echt Duracell konijn… Tot de crash zich helemaal inzette. En zelfs daarna deed ik nog vrolijk verder. Bijna niemand heeft het gemerkt. Hoewel ik het nog heel moeilijk kon vergeten.

Wat speelt er zich eigenlijk af in mijn hoofd op zo’n momenten? Soms vraag ik mij dat zelf  ook af. Er lijken heel wat gedachtengangen de strijd aan te gaan met mezelf. Ik doe een poging om die hier eens op een rij te zetten.

I’m a warrior. Dat is zo’n beetje mijn motto geworden doorheen de jaren met ME/cvs. Ik wil mij niet laten doen, de ziekte mag niet winnen. Ik ga (meestal onbewust) in een bijna automatische reactie de strijd aan met alle symptomen en alle negativiteit. Ik wil de veldslagen zelf winnen. Als ik iets ga doen dat ik echt wil doen, dan vlieg ik er gewoon in en ik zie dan wel waar ik uit kom. Het is dat deel van mij dat ook bij optredens bij het beste liedje van de avond mij doet recht springen en meedoen, omdat dat is wat ik wil doen op dat moment. Het is dat deel van mij dat ook de verre autovakantie van 10u rijden met net iets te veel enthousiasme aanvat. Ik wil bewijzen wat ik nog kan. Ik wil soms gewoon mezelf zijn. Ik ben meer dan ME/cvs alleen. Dus ga ik vaak de strijd aan.

Er is ook iets in mij dat mij allerhande vervelende vragen begint te stellen. Wat als je hier nu gewoon op een stoel gaat zitten en het rustig aan doet? Gaan ze je dan nog wel leuk vinden? Ben je dan wel een goeie vrijwilliger? Gaan ze dan geen moeilijke vragen beginnen stellen? Ga je jezelf dan niet weer moeten verantwoorden? Wat sta je hier nu eigenlijk zo rond te draaien? Kijk eens rond! Zie je niet dat iedereen aan het zwoegen is? Waarom doe je niet mee?… Tegen mensen waar ik me écht goed bij voel, heb ik geen probleem om over ME/cvs te praten. Maar anders valt het me soms echt moeilijk. Omdat ik ook niet weet wat de reactie gaat zijn. Ik ben nog maar weinig mensen tegengekomen die er echt slecht mee omgingen. Maar wat als dat nog eens gebeurt?

Ik ben ook veel te veel een perfectionist. Dat zal al in mij nog voor dit begon. Dat zorgt er dan nog eens extra voor dat ik mezelf wil bewijzen. Onbewust en bewust wil ik het altijd écht goed doen.

Dit is de allereerste keer dat ik crashte in een werkcontext. Da’s normaal want ik doe nog maar anderhalf jaar vrijwilligerswerk. En ik voel me op deze locatie echt goed, dus ik wil het nog veel beter doen dan anders. Het gaat misschien raar klinken, maar ik vind het positief dat ik dit nu eens meegemaakt heb. Want nu kan ik erover nadenken en zien wat ik anders moet aanpakken.

Ik heb vandaag en ook al die jaren heel vaak gehoord dat ik mijn grenzen moet bewaken. En dat ik er niet over mag gaan. Dat is heel moeilijk, want zoals ik daarnet al zei wil ik er soms bewust of onbewust net wél over gaan. En na al die tijd weet ik ook dat die grenzen heel onvoorspelbaar zijn. Maar wat ik meer moet doen, is communiceren. Ik merk zelf als het te veel aan het worden is. Maar iemand anders merkt dat niet vanzelf. Dus moet ik het zeggen.

Ik heb dit ooit nog meegemaakt. Vier jaar geleden deed ik stage als Begeleider/Animator voor Bejaarden. Ik was toen heel ontevreden over mijn stagebegeleidster, die nauwelijks naar mij omkeek en die niet open stond voor de opdrachten die ik op mijn stage moest doen. Ik deed daarover mijn beklag bij mijn stageverantwoordelijke van de school uit, en die vroeg: “Heb je dat al eens met haar besproken?” Nee, dat had ik nog niet gedaan. Achteraf heb ik dat wel gedaan en het heeft voor niet veel verandering gezorgd, integendeel.

Maar ik weet dat ik dat in mijn vrijwilligerswerk wel ga kunnen doen. Dus ga ik het proberen. Eind januari trekken we met de bewoners naar de Efteling. Ik ben vorige zomer zelf nog een paar keer naar een pretpark geweest en ik ken ondertussen al de trucjes om dat op een goeie manier door te komen. Maar als het moeilijk wordt, dan ga ik dat gewoon zeggen. En volgend jaar op het kerstfeestje geef ik mezelf een nieuwe functie: ik zal me mengen onder de bewoners en met hen ook een praatje doen. Ik ben nog altijd dezelfde Matthias. Maar ik kom met een handleiding. Misschien moet ik die echt eens schrijven. Matthias Voor Dummies.

’s Avonds keek ik nog eens naar de statistieken op mijn blog. Ik kan op elke dag zien hoeveel mensen welke blogpost gelezen hebben, maar ik kan niet zien wie. Soms merk ik toch wel rare dingen. Heel af en toe wordt er bijvoorbeeld eens een blogpost van langer geleden terug gelezen. Ik vraag me dan altijd af door wie. Vandaag merkte ik dat er iets terug gelezen was van bij het begin van mijn #WEURO2017 dagboek van vorige zomer. Ik heb het stiekem zelf ook nog eens terug gelezen. Dat was eigenlijk nog wel een leuke blogpost. Dus voor wie hem ook nog eens wil lezen, dat kan hier. Eentje om terug te zien.

De Slimste Mens Ter Wereld. Ik vind het nog altijd een van de beste programma’s van het moment. De laatste jaren heb ik het altijd heel intensief gevolgd. Bij veel programma’s geraken we hopeloos achterop omdat we nooit live maar altijd uitgesteld kijken. Bij De Slimste Mens wil ik zoveel mogelijk de avond zelf kijken. En al zeker sinds wat ik in 2014 meemaakte.

bron: cuttingedge.be

In december 2014 had ik een tweedaagse aan onderzoeken rond ME/cvs in het ziekenhuis in Vilvoorde. De avond dat ik er moest overnachten, was ook de avond van de finale van De Slimste Mens. Omdat Sofie en ik het samen wilden kijken, keek ik er toen nog niet naar. Maar ik wou natuurlijk ook nog niets weten van wie er had gewonnen. Ik had mijn laptop toen bij, maar ik sloot twitter en facebook af en ik vermeed ook alle nieuwssites. ’s Avonds laat kroop ik tevreden in mijn bed, want het was gelukt. Ik wist nog van niets. De volgende ochtend werd ik wakker en hoorde ik verpleegsters op de gang tegen elkaar bezig. “Heb je het al gehoord? Adil heeft De Slimste Mens gewonnen!” Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee……

Dit jaar wou ik dus echt de finale bekijken op de avond zelf. Maar we zaten toch nog een klein beetje achter. Dus hielden we een marathon: de laatste drie afleveringen op één avond. Ik vond het jammer dat Joke Emmers er al voor de finale uit ging. Ik weet niet wat het is, maar ik merk dat ik het nog wel heb voor Limburgers. Ik vind dat Limburgs ook zo leuk klinken. Da is.

Maar ik ben weer aan het afwijken. Xavier Taveirne kroonde zich tot eindwinnaar. En die is van Beernem. Dat is niet eens zover van Aalter, waar ik vroeger woonde.

bron: demorgen.be

Ik ken Xavier een beetje. Niet persoonlijk. Maar ’s ochtends thuis zap ik vaak over radio en tv op zoek naar goeie muziek. En een aantal jaren geleden zag ik Xavier bezig als presentator op Radio 1. Een vlotte kerel, dat viel mij al meteen op. Hij deed dat wel goed. Op den duur zag ik hem zo vaak op tv dat ik het gevoel kreeg dat ik hem bijna kende. En in september begon hij samen met Phara De Zevende Dag te presenteren. Dat is bij mij ook zo’n vaste zondagse routine. Als ik kan, kijk ik naar De Zevende Dag. Samen met mijn goeie vriend Kurt heb ik een tijd geleden nog een uitzending bijgewoond, en toen merkten we dat Xavier Taveirne iemand is die zichzelf blijft en ook heel vriendelijk is tegen het publiek. Een terechte winnaar dus.

VRIJDAG 22 DECEMBER – Dokter

Ik voelde het gisteren al en het is geen verrassing: vandaag had ik een zware crashdag. Maar zoals gezegd: ik bekijk het vooral positief. Ik heb gisteren een leuke dag gehad, ik heb weer wat over mezelf bijgeleerd en als ik nu mijn batterijtjes oplaad dan sta ik er binnenkort weer helemaal. Maar vandaag zal het lastig worden.

“Iedereen zit op het puntje van zijn stoel voor de persconferentie van Marc Coucke,” klonk het in het nieuws. Euh jongens… I don’t care eigenlijk. Al dat gedoe over geld en overname en voetbal als big business. Ik wil gewoon die bal zien rollen en dat is wat mij interesseert. Kunnen we het nu over iets anders hebben?

bron: voetbalkrant.com

’s Avonds gingen we nog naar iets op Netflix kijken en toen zag ik dat het tweede seizoen van Doctor Foster beschikbaar was. Daar keek ik al lang naar uit! En daar ga ik dus binnenkort ook naar beginnen kijken. Het eerste seizoen vond ik echt geweldig.

Doctor Foster is een serie over een vrouwelijke dokter die vermoedt dat haar man een affaire heeft. Ze wordt helemaal meegesleept in dat vermoeden en in haar gevoel. Al snel blijkt dat ze gelijk heeft, maar komt ze nog veel meer geheimen te weten over haar echtgenoot. De serie is zo goed omdat je zelf ook helemaal meegezogen wordt in de gevoelens van de personages. Vrij onbekend bij ons, maar een echte aanrader.

Hier is de trailer van het eerste seizoen:

 

ZATERDAG 23 DECEMBER – Twitterverjaardag

Ik had er zelf helemaal geen idee van, maar ik kreeg de melding op twitter. Dag op dag vijf jaar geleden ben ik blijkbaar begonnen met twitter. In het begin had ik daar een haat-liefdeverhouding mee. Ik begon wel allerlei bekende mensen te volgen, maar ik had eigenlijk geen idee wat ik daar dan zelf ook mee kon doen. Na een paar dagen vond ik er al niks meer aan. Enkele maanden later begon ik nog eens en sindsdien ben ik een fervent twitteraar. Ik ben er veel actiever dan op facebook. Ik volg tegenwoordig vooral gewone mensen die dezelfde interesses hebben als ik. Op mijn vorige blogwebsite schreef ik ooit een Twitter voor dummies met wat uitleg en tips. Wie nog geen twitter heeft en er eens mee wil beginnen: ik wil gerust de gids zijn. En zo vind je mij:

ZONDAG 24 DECEMBER – #Kerstavondlive

Hoe noem je eigenlijk de dag voor Kerstmis? De avond voor Kerstmis is Kerstavond. Zo heb je ook Oudejaarsavond. En dan kan je het ook hebben over Oudejaarsdag. Maar ga je van Kerstavond naar Kerstdag, dan zit je al een dag verder. Kerstavonddag misschien?

Ik had het gevoel dat ik er fysiek weer wat bovenop was. We moesten boodschappen die we online besteld hadden gaan ophalen. Onderweg passeerden we nog aan de glasbol om wat glazen flessen weg te doen. Maar dat ging niet van een leien dakje. Mijn armspieren wilden duidelijk nog niet mee, en ik kon mijn armen nauwelijks hoog genoeg optillen om de flesjes in dat gat te mikken. Maar het is toch gelukt. ’t Is allemaal de glasbol zijn schuld.

In de Colruyt ging ik een bestelling van gourmet ophalen aan de beenhouwerij. Het viel me op hoe weinig volk er in de winkel liep. Dat ging vlot. Dan nog de rest ophalen aan Collect & Go. Iedereen leek al in de kerstsfeer. Het viel op hoe vriendelijk iedereen was tegen elkaar. Kerstmis. De mooiste tijd van het jaar.

Ik dacht terug aan al die berichten in het nieuws en op sociale media dat je de voorbije dagen nauwelijks een winkel in kon omdat er zoveel volk kerstinkopen aan het doen was. Gelukkig weinig van gemerkt. Het was dan ook een zondag en misschien wisten niet veel mensen dat de winkels open waren.

Mijn plaat is niet gedraaid bij Music For Life. Of ik heb toch geen melding gekregen via SMS. Maar dat maakt niet uit. Ik heb met veel plezier 60€ gegeven aan PVT Andreas, en dat voor de plaat… Ah nee, dat ga ik hier nog niet vertellen. Gewoon op mijn blog mijn #MVL2000 blijven verder lezen. De #1 van dit jaar is ook de plaat die ik heb aangevraagd. Daar geef ik dan ook wel wat meer uitleg bij.

’s Avonds een leuk feestje gehad bij ons thuis met de schoonfamilie. Lekker gegeten, leuke spelletjes gespeeld, gezellig gebabbeld. Op zo’n avond heb ik nu niet meteen de behoefte om alle details live op social media te gaan zetten. Maar achteraf zag ik hoe #kerstavondlive een trending hashtag op twitter was geworden. Mensen twitterden massaal live alle details over hun kerstavond. Bijvoorbeeld hoe ze dan op een bepaald moment over Marc Coucke aan het babbelen waren. Of hoe grootvader in slaap gevallen was. Of hoe de kerststronk er uitzag. Hoe saai moet een feestje wel niet zijn als je het heel de tijd wil delen op twitter? Als ik mij amuseer, dan wil ik mij vooral amuseren. Ik zal het dan later eventueel nog wel delen.

Achteraf kan ik het soms ook niet laten. Dus hier toch een kleine impressie. Vooral van de nichtjes, die waren erg in vorm.

DINSDAG 26 DECEMBER – Tweede Kerstdag

Tweede Kerstdag vandaag. ’s Morgens sta ik op en na het ontbijt kijk ik even snel naar mijn meldingen op facebook. Ik heb een aantal reacties op een bericht dat ik begonnen ben met “Mery Christmas.” Echt, zo staat het er. Dat is een tikfout, hé. Een taalpurist als ik maakt normaal gezien nooit zo’n fouten. Toch nog een beetje concentratieproblemen door de crash?

Het doet me denken aan iets van jaren geleden op de radio, ook rond kerstmis. Een vrouw vroeg toen “dat kerstliedje van Merry Kerry” aan. Ze bedoelde natuurlijk de kerstklassieker van Mariah Carey. Maar goed, Kerst is er voor iedereen. Ook voor Merry.

’s Namiddags is het tijd voor de laatste thuiswedstrijd van Club Brugge dit jaar. We krijgen zoals elk jaar een kerstmuts, leuk voor op de foto.

Na een moeizame start haalt Club het toch met 4-2 van Moeskroen. Elf gewonnen thuiswedstrijden op een rij, geen enkele Europese club doet beter. Dat maakt mij toch wat trots op mijn club. Ivan Leko Bruges Army!

’s Avonds passeren we nog in een supermarkt voor nog wat boodschappen. De jonge kassierster lijkt er niet veel zin in te hebben en ook de mensen voor ons aan de kassa willen duidelijk snel naar huis. En dan is het aan ons. “Hebben jullie dat al eens geprobeerd?” Ik kijk naar links, en ik kijk naar rechts… Nee hoor, het kassameisje heeft het tussen ons. Ze heeft intussen ook een brede smile. En ze heeft het over de bami goreng die we gekocht hebben. Dus ik zeg van nee, en ze zegt dat het haar wel lekker lijkt. Wat lekker lijkt? Ah ja de bami goreng… “Ik zal laten weten wat ik ervan vond.” Dat is zowat het meest belachelijke dat ik kon zeggen. Want in de winkel in kwestie komen we nauwelijks. Maar dat weet zij niet. En met een brede smile ga ik weer buiten.

Thuis kijk ik nog even in de agenda. Morgen nog eens naar de winkel om nog wat meer boodschappen te gaan doen. Donderdag gaan shoppen met de nichtjes. Ergens deze week nog eens naar de cinema. Zondag oudejaarsavond vieren. Het Duracell konijn in mij wordt weer wakker. Ik ga het nooit afleren 😉

bron: duracell.nl