De Red Flames. Onze nationale voetbalvrouwen. Ik mag me sinds 2017 echt fan noemen. Ik begon hun wedstrijden en hun speelsters toen te volgen. De Red Flames speelden zich meteen een grote plaats in mijn al heel grote voetbalhart. Ik kreeg van in het begin een soort van vrouwenvoetballiefde. De Flames speelden hun eerste grote tornooi op de WEURO in 2017 en ik sprong op die trein door niet alleen dat tornooi op de voet te volgen, maar er ook nog eens een EK-dagboek rond te schrijven. Het ging niet onopgemerkt voorbij. En ook de prestatie van de Red Flames ging zeker niet onopgemerkt voorbij tijdens dat tornooi. Onze Belgische vrouwen verloren dan wel hun openingsmatch tegen de Denen, ze schitterden daarna tegen de Noren en gingen met opgeheven hoofd uit het tornooi tegen de Oranje Leeuwinnen.
Er zijn wel wat redenen te noemen waarom ik zo in de ban raakte van die Red Flames. Ik vind het prachtig om de motivatie en de gedrevenheid van deze speelsters te zien. Er wordt wel eens gezegd dat het vrouwenvoetbal van een “lager” niveau is dan het niveau van de mannen. Maar ik zie bij de vrouwen en zeker bij de Red Flames heel vaak het enthousiasme en de drive die ik bij de mannen vaak juist heel erg mis. Vrouwen lopen als ze voetballen. Bij de mannen zie je soms vooral stilstand. Bushaltevoetbal.
En de Red Flames zijn ook bereikbaar en heel down to earth; Ik heb het geluk gehad van enkele speelsters echt te leren kennen en er af en toe ook contact mee te hebben. Het zijn idolen waar je echt een connectie mee kan voelen. Ik kreeg de eerste keer een kans voor een babbel en een foto op een open training in Tubeze. Dat was in 2018. Sindsdien ben ik regelmatig na de wedstrijden blijven hangen om nog zo’n babbels en fotomomentjes te kunnen meemaken. Het begint iets van een Panini collectie te hebben. Met Davina Philtjens en met Tine De Caigny sta ik toch wel al een keer of vier op de foto. Met Justine Vanhavermaet is dat al één keer gelukt. En Jassina Blom staat momenteel bijzonder hoog op mijn wanted lijstje Waarom dat laatste is, daar kom ik straks op terug.
De laatste keer dat ik na een Red Flames wedstrijd blijven wachten ben op de speelsters, is al van in 2019 geleden. De Red Flames wonnen toen in november met 6-0 van Litouwen. Dat was in een ijskelder. Het was echt ijskoud die avond. Veel speelsters vonden het dan ook te koud om nog uitgebreid tijd te nemen voor supporters. En ik kon dat wel begrijpen. Maar twee speelsters deden toch nog de moeite. Dat waren uiteraard Davina Philtjens, die voor altijd ook een plaats heeft in mijn grote voetbalhart…
… en Tine De Caigny. Die zorgde dan ook nog eens voor een bijzondere foto, met de wedstrijdbal. Die krijg je als je minstens drie keer scoort in dezelfde wedstrijd. En Tine had dan ook niet drie, niet vier, maar wel vijf keer gescoord. Ik voel een flauw mopje komen. Ik ben nog aan het twijfelen of ik het zou schrijven of niet. Zou ik het doen? Allé… Hier komt mijn flauw mopje. Bijna had ze twee ballen mee mogen nemen! Flauw mopje. Ik weet het.
Dit zijn speelsters naar mijn hart. Ze vinden het team belangrijker dan zichzelf. Ze weten dat voetbal een teamsport is. Ze blijven bescheiden als ze bejubeld worden. En ze nemen tijd voor supporters. Zelfs in een ijskelder. Ik ga dat niet snel vergeten.
Er zijn nog wel wat speelsters waar ik het écht voor heb. En eentje daarvan is Jassina Blom. Jassina Blom vind ik een van de meest ondergewaardeerde speelsters van de Red Flames. Ik ken Jassina al van toen ik het vrouwenvoetbal begon te volgen in 2017. In een docu die uitgezonden werd op VRT, kon je zien hoe oprecht blij Jassina was met haar eerste selectie voor de Red Flames. Het was bijna ontwapenend. In de jaren die volgden viel ze vaak naast de selectie. Ik heb dat nooit echt begrepen. Jassina is een speelster met 100% inzet en met heel veel talent. Haar Red Flames hoogtepunt moet ongetwijfeld op dinsdag 21 september 2021 geweest zijn. Jassina viel toen tegen Albanië ongeveer een kwartier voor tijd in. En dat kwartier was voor haar genoeg tijd om een hattrick te maken. Dan zou je toch verwachten dat ze in de volgende wedstrijden een basisplaats krijgt? Nee hoor. En ik vind dat onterecht. En ik ben er zelfs een beetje kwaad om. Jassina zou altijd een basisplaats moeten krijgen. Maar ik ben spijtig genoeg geen bondscoach. En iedereen heeft natuurlijk zijn eigen voorkeur voor speelsters. En ik heb het telefoonnummer van den Ives ook niet.
Ik wil al héél lang een foto samen met Jassina Blom. En ik heb haar wel eens gezien na een wedstrijd. Maar ik heb haar voorlopig nog niet durven aanspreken. Meestal kwam ze voorbij met een groepje jongedames bij zich. Het leek alsof het vriendinnen van haar waren. En ik ben zo niet het type dat mij er dan gaat tussen wurmen om toch maar een foto te vragen. Nee. Op mijn blog heb ik soms een grote mond en kan ik met de dingen lachen. In het echt ben ik soms toch een beetje verlegen en wil ik net niet weglopen. Maar ooit gaat het mij lukken. In ieder geval, als ik een bucket list zou hebben, dan stond het helemaal bovenaan. Foto met Jassina Blom.
Maar ik moet iets bekennen. Het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens gewacht heb op de speelsters na een wedstrijd. Daar zit in de eerste plaats corona achter. We konden een tijdje niet naar de wedstrijden gaan. En de Red Flames speelden hun match tegen Albanië uitzonderlijk in het Koning Boudewijnstadion. Hoe graag ik daar ook nog eens de speelsters had tegengekomen, ik had absoluut geen idee waar ik dan zou moeten wachten. En drukte en andere toestanden maakte het daarna ook niet meer mogelijk.
Nu spelen de Red Flames in de Nations League. De wedstrijd tegen Engeland was de opener. Daar ben ik met Kurt naartoe gegaan, maar voor hem hoeft dat wachten op de speelsters zo niet. Op 1 december volgt nog de wedstrijd tegen Schotland, daar ga ik met Sofie naartoe. Zij wordt dat wachten ook snel moe.. En vandaag is het tegen Engeland. Daar ga ik helemaal alleen naartoe. Het is het ideale moment om nog eens te wachten op de speelsters na de match.
Maar dat voornemen maakt mij al meteen bijzonder zenuwachtig. Normaal gezien heb ik altijd wel iemand mee die dan foto’s maakt. Nu moet ik het alleen doen. Ik ben echt héél slecht in het maken van selfies. Dus probeer ik een hele dag te oefenen tot het mij redelijk goed lukt. Dat moet nogal een zicht zijn. En er is nog iets dat mij zenuwachtig maakt. Er zijn dan wel speelsters die tegenwoordig in de Engelse Women Super League spelen en die wedstrijden volg ik wel vaak. Maar andere speelsters spelen in andere competities en die zijn vaak moeilijker (soms zelfs onmogelijk) te volgen. Maar ik wil ook geen blunders maken door niet te weten welke speelster waar speelt. En dus begin ik zowaar te studeren. Ik studeer waar elke Red Flame speelt. Zo kan ik zeker geen fouten maken. Tot ik mij bedenk dat dit wel heel erg ten koste gaat van mijn spontaniteit. En mijn spontaniteit – of noem het maar gerust impulsiviteit – is eigenlijk toch wel een van mijn leukste eigenschappen. Of ja, da’s misschien raar om over mezelf te zeggen. Wat vinden jullie?
Ik neem me in ieder geval voor om na de wedstrijd vanavond te wachten op de speelsters, voor het eerst in 4 jaar. Maar ik ben eigenlijk nog niet helemaal zeker. Ik kan dat toch niet doen als ze verliezen? Dan gaan zij (en ik ook) ontgoocheld zijn. Dat is toch niet de ideale sfeer om dan nog daar te staan voor foto’s. Misschien ben ik alles veel te hard aan het overdenken. Weet je, ik zal het straks wel zien. Die spontaniteit, weet je wel.
Ik ben niet alleen zenuwachtig voor dat wachten na de match. Ik ben ook zenuwachtig voor de wedstrijd zelf. De Red Flames spelen deze Nations League tegen drie landen van de bovenste plank. Maar na drie wedstrijden hebben de Belgische vrouwen toch een 4 op 9 bij elkaar gevoetbald. En dat is terecht. De 2-1 overwinning tegen Nederland was misschien een beetje gevleid, daar was een gelijkspel misschien meer terecht geweest. Maar tegen Schotland hadden we eigenlijk een overwinning verdiend. Daar scoorden de Schotten het doelpunt van de gelijkmaker vanuit buitenspel. En de Lionesses waren niet zo lang geleden misschien net iets te sterk, maar de Flames lieten zich niet wegspelen. Ik bibber vandaag een beetje tussen hoop dat er nog iets moois inzit, en vrees dat we vanavond ontgoocheld afdruipen. Maar het kan alle kanten op, en dat in een sterke groep. Dat is sowieso al een prestatie;
Ik ga dus alleen naar deze wedstrijd. Daar heb ik een beetje een dubbel gevoel bij. Ik zal mijn euforie of mijn ontgoocheling met niemand kunnen delen. Maar het is misschien wel weer een voordeel dat ik vanavond mijn zin kan doen en dat ik naar niemand hoef om te zien.
Ik ben zoals altijd ruim op tijd. Ik parkeer altijd vlakbij een woonzorgcentrum op zo’n halve kilometer stappen van het stadion. Maar dat gaat deze keer niet lukken. Er staan al veel auto’s. Ik moet een heel eind verder rijden voor ik kan parkeren. Dat gaat nog een stevige wandeling worden. Het is dan ook vakantie. Dat merk ik nog meer als ik aan het stadion kom. Er is al veel meer volk dan anders.
Ik ga eerst eten. Ook de rij aan het frietkraam is al een stuk langer dan anders. Maar er zit niets anders op dan gewoon mee aan te schuiven. Zo heb ik eventjes de tijd om wat rond te kijken en de sfeer op te snuiven. De trommelaars van Proximus zijn er ook weer bij. Net als op de vorige thuiswedstrijd komen ze bij groepjes mensen staan en hopen ze dat die meedoen met hun boom-boom-clap getrommel. Maar dat lukt deze keer nog minder dan de vorige keer. Mensen kijken nauwelijks op en doen al zeker niet mee. Maar ik ga al lang genoeg naar voetbal om te weten dat dat eigenlijk logisch is. De sfeer wordt altijd in het stadion gemaakt, en niet erbuiten.
Voor mij in de rij staat een gezin: vader, moeder en twee dochters. Ik merk dat de drie dames over de wedstrijd praten en duidelijk zin hebben in een leuke voetbalavond. Maar de vader lijkt afgeleid te zijn. Hij heeft iets gezien en gehoord dat hem duidelijk veel meer interesseert dan voetbal. Zangeres Pauline is iets verderop aan haar optreden begonnen. Over Pauline kan ik eigenlijk kort zijn. Ik hou niet van haar muziek. En ik heb met haar persoonlijk ook niet veel. En het lijkt erop dat de meeste supporters hier vanavond van dezelfde mening zijn. Ook bij haar is er weinig publiek en weinig interesse.
De vader van het gezelschap voor mij heeft ondertussen de rij verlaten. Hij lijkt aan niets anders meer te kunnen denken dan aan Pauline. Hij haast zich dus naar het podium. Ik vraag mij af of hij haar een goeie zangeres vindt, of dat hij vooral geïnteresseerd is in haar uiterlijk. Hij mag haar hebben. Ik ben hier voor voetbal. En voor frieten. Gelukkig is het bijna mijn beurt.
Ik ben ondertussen eigenlijk al veel minder zenuwachtig voor de wedstrijd. Ik besef dat winnen vanavond echt wel een stunt zou zijn. En verliezen zou niet eens een schande zijn. Alles is bonus vanavond.
En de leukste bonus komt als ik de opstelling hoor. Jassina Blom start vanavond. Mijn hart maakt een sprongetje. Eindelijk krijgt ze nog eens een volwaardige kans!
Ik heb de Red Flames de voorbije jaren net iets te vaak met heel verdedigend spel onderuit zien gaan. Dan had ik altijd het gevoel dat er eigenlijk meer in zat. Ik miste durf, lef en aanvalsdrang. Maar vandaag brengen de Red Flames wat ik verwacht. Verdedigend staat het nog altijd uitstekend, maar de Flames durven er nu wel uitkomen voor enkele stevige counters. En die tactiek wordt al snel beloond. Laura De Neve scoort de 1-0. We zijn nog niet eens 10 minuten bezig.
Maar Engeland komt ook wel vaak dreigen. En ik ben toch een beetje starstruck door die Engelse speelsters. Ik ken ze allemaal zo goed en ik zie ze vaak spelen bij hun clubs en bij het nationale team. Ik geef toe dat ik me toch wel wat zit te vergapen aan al die toppers.
Oei, daar lijkt iets gebeurd. Twee speelsters gaan allebei naar de bal in het duel en koppen tegen elkaar. Beide speelsters blijven liggen. Ik merk al snel dat het Rode Kruis naar de plaats van het gebeuren snelt. Dat is opvallend en dat geeft aan dat het serieus is. Ik kan ook niet echt zien wie er nu eigenlijk geraakt is, want het is aan de andere kant van het veld gebeurt. Ik hoop dat het allemaal meevalt.
Het duurt uiteindelijk toch een tijdje. Een klein beetje ongerust ga ik online op zoek naar wat er gebeurd is en wie er geraakt is. Neeee… Het is Jassina Blom…
Uiteindelijk blijkt het bij Jassina allemaa nog mee te vallen. Maar bij Alex Greenwood duurt het allemaal langer. Ik hoop dat ze oke is. Ze wordt na een hele tijd onder luid applaus van het veld gedragen.
Naast mij zit een vrouw met nog enkele andere mensen. En voor haar zit een meisje van pakweg een jaar of 8. Ik kan er niet helemaal uit of het moeder en dochter is. Ik heb om een of andere reden het gevoel van niet. Misschien is het tante en nichtje? In ieder geval, het gaat om dit kleine meisje.
Chloé Kelly krijgt een vrije trap. En een gehavende Jassina Blom wordt door de scheids aangemaand om wat verder te gaan staan. Het kleine meisje vraagt meteen waarom. Dat vind ik schattig.
Maar wat volgt is een grote ontnuchtering. Chloé Kelly tovert de bal haarfijn naar Lucy Bronze, en die scoort met een soort lob van een kopbal. Prachtig uitgevoerd en ineens staat het 1-1. Geen 10 minuten later gaat Hemp ook eens toveren in het strafschopgebied. Ze dribbelt zich een weg naar Fran Kirby die schitterend binnen legt. Maar nee… Toch niet Fran Kirby? Speelster van Chelsea, mijn favoriete Engelse team zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Dit is pijnlijk. De Engelsen lijken duidelijk te sterk. Misschien is de voorsprong van de Engelsen zelfs verdiend ook. Maar de Red Flames waren ook heel goed bezig, en de situatie is door het magische en magistrale spel van de Engelsen ineens helemaal omgekeerd. Ik heb Fran Kirby eigenlijk altijd leuk gevonden, maar nu is dat ineens toch veel minder. Kirby. Maak daar een F van en dat doet mij ineens aan iets helemaal anders denken!
We krijgen maar liefst 14 minuten blessuretijd. Het spel heeft natuurlijk ook een hele tijd stilgelegen. Ik zit nogal in zak en as. Ik heb het gevoel dat alles verloren is. Maar dan komt er nog eens een schitterende counter van de Flames. Tessa Wullaert rond fenomenaal af. 2-2. Wat kan hier nog in de tweede helft?
We zijn er weer aan begonnen. En de sfeer zit goed. In een van de tribunes wordt een wave gestart. Dat vind ik toch wat overdreven. We staan gelijk tegen de Engelsen, het is niet dat we een 5-0 voorsprong hebben. En ik hou niet zo van de wave. Dat leidt af van waar ik hier echt voor ben: de wedstrijd volgen.
Enthousiast wijst de moeder/tante van het kleine meisje naar de andere tribune. Ze legt uit dat dit een wave is en dat we straks omhoog moeten springen. Het kleine meisje kijkt met een verbaasde blik. Als de wave voorbij komt, doet ze wat haar mama/tante haar gevraagd heeft. Maar de verbaasde blik is nog steeds niet weg. De vrouw vindt dit blijkbaar veel leuker dan voetbal. Ze kijkt niet meer naar de grasmat, maar wijst naar de tribunes waar de wave verder rolt. Zo merkt ze niet eens dat er weer een belangrijke vrije trap zit aan te komen. Maar dat heeft het kleine meisje wel door. De wave komt weer langs onze tribune en de moeder/tante springt recht en geniet van het momentje. Maar het kleine meisje is net als ik blijven zitten. Wij willen voetbal zien. Weet iemand waar ik zo’n dochter kan kopen?
Er komt een inworp aan. Jassina staat aan de zijlijn om de bal in ontvangst te nemen. En naast haar staat een Engelse speelster. Ze kijken allebei naar de speelster die de inworp gaat nemen. Maar ineens zie ik dat de Engelse speelster een soort van tikken geeft op het gehavende hoofd van Jassina. Het lijkt bijzonder venijnig. Mijn starstruck van de Engelsen is ineens als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook al is het hier ijskoud. Van Jassina blijf je af. Die moet de volgende wedstrijden weer in de basis staan! Oh hoe subjectief ben ik weer bezig. Maar ’t is mijn blog, dus dat mag.
Iets later wordt Jassina Blom gewisseld. Wat een wedstrijd heeft ze weer gespeeld! Ik hoop dat iedereen – en zeker Ives Serneels – dat gezien heeft. Speelsters die zich niet laten doen, die vechten voor elke meter en voor elke kans en die dan ook nog eens het belang van het team voorop stellen. Dat zie ik graag. Jassina heeft vandaag mijn hart nog wat meer veroverd.
En het is nog altijd 2-2. Wat zou ik nu eigenlijk doen na die match? Ik ging blijven wachten bij een overwinning, en ik ging ontgoocheld afdruipen bij een gelijkspel. Maar ik heb er niet echt over nagedacht wat ik zou doen bij een gelijkspel.
De kansen in de tweede helft zijn vooral nog voor de Engelsen. Maar Nicky Evrard speelt alweer de wedstrijd van haar leven. Speelt die eigenlijk niet altijd de wedstrijd van haar leven?
82 minuten ver. Yana Daniëls trapt een bal in het strafschopgebied. En die bal belandt tegen de arm van een Engelse speelster. Penalty. Ineens stijgt mijn hartslag van 130 naar 200. Denk ik. Zo voelt het toch aan. Het duurt lang, maar dan trapt Tessa Wullaert de 3-2 binnen. De kers op de taart.
Maar wat een schitterende teamprestatie! Ik volg de Red Flames nu al van in 2017 op de voet, en ik ben er zeker van dat dit de mooiste overwinning in die zes jaar is, niet alleen door het resultaat, maar eigenlijk vooral door de manier waarop het tot stand is gekomen. Met veel durf. Met veel snelheid. Met lef. Met speelsters die er écht voor gingen.
Het is gedaan. Ik geniet van de eerste momenten na de overwinning. De Flames doen een ereronde en geven de teamprestatie nog wat extra glans door samen te vieren.
Maar ik kijk naar de hemel en zie de regen vallen. En ik begin ineens weer te twijfelen. Zou ik nu dan wachten op de speelsters of niet? Die gaan dat toch niet leuk vinden zo in de regen? En voor mij gaat dat ook niet ideaal zijn. Nee, het zal voor een andere keer zijn. Ik baan mij een weg naar buiten. Van zodra ik buiten kom, merk ik dat de regen intussen opgehouden is. Dit is al even erg als de rollercoaster van de wedstrijd. Ik besluit dan toch maar te wachten. En ik sta er nog geen twee minuten of het begint weer te regenen. Ik druip dan toch maar af. Maar als ik in de auto naar huis zit, bekruipt mij weer het dubbele gevoel…
We did it! Wat een schitterende overwinning! Maar waarom ben ik niet gebleven na de match?
Ach ja. Er is nog een thuiswedstrijd. En daarna ga ik ook nog naar een meet & greet. Het moet me dus nog wel lukken om toch nog eens op de foto te gaan en te babbelen met enkele speelsters. En dan hoop ik dat ik het eindelijk eens durf vragen aan Jassina Blom. Wat heb ik daarvoor nodig? Moed, snelheid, lef en durf. Het zal wel lukken. Ik heb de Flames als inspiratie!
Agenda:
Zondag 12 november – Club Brugge – Cercle Brugge
Donderdag 16 november: Gedichtenschrijfdag
Woensdag 22 november: Start #MVL2000
Tot binnenkort!
Een beetje moe? Drink Nalu! 