Mei. Dat is voor mij altijd een bijzondere maand. De lente wordt dan stilaan zomer, al hebben we daar dit jaar misschien nog niet echt veel van gemerkt. Mei is ook de maand van het Songfestival. Ik ben al van mijn 10 jaar grote fan van het liedjesfestival. Die week Songfestival is voor mij eigenlijk de belangrijkste week van het jaar.
Mei is ook de beslissende maand in het voetbal. In mei weten we in de Belgische competitie wie kampioen wordt. En in mei staan er ook altijd finales van Belgische en Europese bekers op het programma. Vandaag trapt mei af met de Belgische bekerfinale voor vrouwen.
Het is de derde keer ooit dat ik naar een wedstrijd van Club YLA ga kijken. De eerste keer was voor de kwartfinale van de beker. Club YLA versloeg de dames van Racing Genk en ging door naar de halve finale. Ik ging ook naar die halve finale kijken. Club YLA versloeg de AA Gent Ladies en plaatste zich voor de finale. En zo ga ik ook naar deze finale kijken. Club YLA wint en… Zou het kunnen?
Ik volg nu toch al meer dan een seizoen de Belgische competitie voor vrouwen. Dat is nog niet zo evident. Tegenwoordig kan je slechts één wedstrijd per speeldag live bekijken. Een tijdje geleden kondigde DAZN aan dat ze via hun website en app veel meer en ook gratis vrouwenvoetbal gingen aanbieden. Ik was superenthousiast, want ik dacht dat ik vanaf dan gewoon alle wedstrijden van de Lotto Super League via een livestream zou kunnen volgen. Niets was minder waar. Je kan nu wel soms wedstrijden volgen uit de Duitse, Engelse en Italiaanse vrouwencompetities. Maar van de eigen competitie is nog steeds maar één wedstrijd per weekend te zien. In tijden waarin je van mannenvoetbal zo goed als alles live kan volgen, vind ik dat de vrouwencompetitie nog steeds heel stiefmoederlijk behandeld wordt. Ik wil onze meisjes elke week kunnen zien!
Ik ben dus het voorbije seizoen al af en toe een match naar Club YLA gaan kijken, en ik wil dat in het komende seizoen eigenlijk nog veel meer gaan doen. Maar het is gewoon jammer dat ik dan de andere matchen niet gewoon op tv kan volgen als ik niet kan gaan.
Maar vandaag is het dus de dag van de bekerfinale. Ik heb matige zenuwen. Dat moet ik misschien eens uitleggen, want je zou verwachten dat ik heel gestresst zou zijn voor die finale. Maar OH Leuven is tegenwoordig echt een topclub in België, en Club YLA zit daar qua niveau in alle eerlijkheid eigenlijk nog net een beetje onder. OH Leuven is favoriet. Ik hoop natuurlijk stiekem op een stunt, wat dat zou een overwinning van Club YLA eigenlijk wel een beetje zijn. Maar ik ga eigenlijk vooral om mijn favoriete Belgische voetbalmeisjes aan te moedigen. Ik ga omdat ik hoop dat ik ga kunnen zien dat de blauw-zwarte vrouwen er alles aan gedaan hebben om te winnen. Als ze dan verliezen, dan kan ik er nog wel mee leven.
De match is in het stadion van OH Leuven. En dat is ook het stadion waar ik de Red Flames de voorbije jaren zo vaak heb aangemoedigd. Van Haasrode naar het stadion is nauwelijks een kwartiertje rijden. Onderweg passeren we de Zegelaan, de Triomflaan en de Volhardingslaan. Ik heb daar al vaak om gelachen onderweg naar een match van de Red Flames. Maar nu klinken de namen van die straten bijna als de leuze van Club Brugge en dus ook Club YLA. Volharding zorgt voor Triomf en Zege. No sweat no glory!
Ik heb eigenlijk geen idee hoeveel volk ik kan verwachten. Ik heb vooraf eens gekeken hoeveel tickets er nog beschikbaar zijn. Bij verschillende vakken stond gewoon “0” en daar kon je niet op klikken. Zijn al die vakken dan uitverkocht? In het nieuws zeiden ze dat er toch enkele duizenden toeschouwers verwacht worden. We gaan het moeten zien.
We parkeren ons bij het WZC in de buurt waar we altijd staan als we een wedstrijd in dit stadion volgen. Er is zo weinig volk op de been dat ik mij even afvraag of we eigenlijk wel op de juiste dag en op het tijdstip daar zijn. We wandelen zoals we altijd doen naar een van de ingangen. Ook hier is het nog echt bijzonder rustig. We zijn al klaar om binnen te gaan als een van de stewards mij tegenhoudt. Ze ziet dat ik Club YLA supporter ben. Dat is dan ook nogal duidelijk te zien aan mijn blauw/zwarte shirt vandaag. Ze vertelt ons dat we de andere ingang moeten hebben. “Links en dan weer links”. Niks aan te doen, we moeten rond. Maar als we links blijven gaan, dan komt het wel goed.
Het contrast kan niet groter zijn als we bij die ingang aankomen. Er is een soort van klein Club YLA fandorp en er is hier toch al wel wat meer volk. Supporters genieten van een hamburger en een friet en een cola of een biertje. Jongeren kunnen hun voetbalkunsten laten zien en DJ Vanathic, de huis-DJ van Club Brugge, is hier ook zijn ding aan het doen. Ik voel me op een of andere manier thuis. Blauw-zwart is altijd één grote familie.
We blijven nog even hangen in het fandorp. Het is dan ook warm en het is ook heel dorstig weer. Iets later gaan we naar onze plaatsen in de tribune. We zitten in tribune 3 en dat betekent dat we door een soort van lounge/kantineruimte moeten. Ik ben als een soort havik als ik in een stadion op zoek moet naar de juiste plaatsen. Ik speur dan naar de pijltjes, naar de bordjes met het nummer van het juiste vak, naar de juiste rij en naar het stoeltje. Ik zie verderop in de lounge dat we voor ons vak naar links moeten. Ik wil al verder naar links gaan, maar heb totaal niet gezien dat een stuk van de lounge afgezet is. Een jongedame houdt mij tegen. “Sorry meneer, dit is een privé-evenement.” Ik kijk op en ik zie dan pas waar ik beland ben. Ik excuseer mij en ik leg uit aan welk vak ik moet zijn. “Dan moet je langs buiten verder gaan.” Ik voel mij heel eventjes zo’n toerist waar ik tijdens de matchen van Club Brugge altijd nogal mee moet lachen.
En dan zijn we binnen. En dan lijk ik ineens ook te beseffen wat er op het spel staat. Dit is niet alleen een bekerfinale. Dit kan ook de dag zijn waarop Club YLA geschiedenis schrijft door de eerste prijs in hun bestaan te pakken. En ik kan daarbij zijn. Hoe mooi zou dat niet zijn?
De speelsters van OH Leuven warmen zich op vlak voor ons. Ik ken die speelsters nu ook niet zo goed, maar op een of andere manier voel ik toch dat ik naar een Belgische topclub aan het kijken ben. Ik voel dat we de underdog zijn. Maar dat betekent niet dat we niet kunnen winnen vandaag. In voetbal kan alles.
Ik kijk even rond in het stadion. Het is vrij duidelijk. Links van ons zitten de die-hard OH Leuven supporters. Die zijn nu al bijzonder luid en overtuigend aan het zingen. En aan de overkant zitten de andere OH Leuven supporters. Rechts achter het doel zit dan nog een grote groep Club YLA supporters. En wij zitten ook in een tribune vol Club YLA supporters. Of toch niet? Voor ons komen drie supporters zitten. Een oudere man met een jongen en een meisje. Het meisje heeft een zwarte vest aan met King Power op. Blijkbaar zitten er hier dan toch supporters van OH Leuven.
De wedstrijd begint en OH Leuven heeft er veel zin in. Ze spelen goed, dat valt gewoon niet te ontkennen. Club YLA komt in het begin niet veel verder dan wat damage control. En dat is bij de supporters net hetzelfde. Die supporters van OH Leuven domineren de gezangen. En rond mij lijkt het in de Club YLA tribune alsof we op schoolreis in een museum zijn. Iedereen zit maar wat te kijken. Ik wil aanmoedigen en ik wil zingen. Maar als je dat als enige doet, lijkt dat ook nergens op. Waarom moedigt niemand anders onze Club aan? ’t Is wel een bekerfinale he! Of heeft iedereen nu al de hoop opgegeven? Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik toch ook mij wil laten horen. Maar ik durf nog niet meteen.
De enige die zich in ons vak laat horen is een kerel van OH Leuven. Om de zoveel minuten is hij daar. “Komaan Leuven!” Het is alsof hij een robot is die met een timer ingesteld staat. Het is altijd ook op dezelfde toon. Hij zit achter mij en ik wil hem niet te veel aandacht geven, dus kijk ik niet in zijn richting. Misschien is het echt een robot, of een levende wekker.
Ik wil foto’s maken. Maar wij zitten in de hitte en met het zonlicht in ons gezicht. Ik zie niets door de display van mijn smartphone. Ik kan maar proberen.
Damage control verandert zich na een tijdje in toch ook wat meer aanvalsdrang van Club YLA. En dat wakkert het vuur in mij toch wat meer aan. Zingen ga ik vandaag niet veel doen. Maar aanmoedigen, dat ga ik nu toch wel doen. Na een zoveelste “Komaan Leuven” achter mij laat ik mij ook horen. “Goeie Ranjaaaaa! Komaan Daviniaaaaaa! Jaaaaa Angel! Laat u niet doen Belle!” Ik begin de speelsters echt te kennen. Ik vraag me af of die kerel achter mij wel de speelsters van OH Leuven…- “Komaan Leuven!” Daar is hij weer! Nee ik denk dat hij alleen de plaats weet waar hij zich op dit moment bevindt. Ik vraag me eindelijk ook stilaan af wat zijn doel is. Of ben ik nu te streng voor hem?
Het is warm en het is bijna rust. Ik ben tevreden met de 0-0. Club YLA houdt stand en heeft zich zelfs af en toe laten zien. Maar dan komt OH Leuven nog een keer. De bal wijkt af op een verdedigster van Club YLA en belandt zo pardoes in doel. Een echte frommelgoal. Mijn adem lijkt even afgesneden, en het is niet van de warmte… Dit doelpunt kon op geen slechter moment vallen… Ik vind het ook echt jammer voor doelvrouw Covent, die een supergoeie wedstrijd speelt en ons al een paar keer behoed heeft voor eerder onheil.
Tijdens de rust gaan we de lounge binnen om wat te drinken. Enkele hoge pieten komen voorbij en mogen wel naar het prive-evenement. Ben Weyts, Mohamed Ridhouani, Ariel Jacobs… Wat hebben zij dat ik niet heb? Misschien moet ik toch ook maar eens in de politiek gaan.
De tweede helft is nog maar net bezig of OH Leuven krijgt alweer een enorme kans. Meteen daarna trapt Davinia voor Club YLA bijna een corner rechtstreeks binnen. Het is duidelijk. Het kan hier nog alle kanten uit. En dat zorgt alleen maar voor meer zenuwachtigheid bij mij.
Iets na het uur is het dan toch raak voor Club YLA. Het is Caitlin Lievens die het snelst aan de bal komt en hem genadeloos binnen legt. De 1-1 is niet onverdiend en ik juich net iets te enthousiast. We zijn er nog niet. Maar ik geloof er wel weer in. Er komen daarna nog wel wat kansjes, maar uiteindelijk blijft het 1-1 en gaan we naar verlengingen.
Als kind vond ik verlengingen superleuk, vooral bij matchen waar ik als neutrale supporter naar keek. Want dan keek ik eens vragend naar mijn ouders met mijn puppy eyes en dan lieten ze mij meestal ook wat langer opblijven om naar de verlengingen te kijken. Nu ben ik niet echt blij met verlengingen. Want in verlengingen gebeurt er meestal weinig of niets. En dan wachten daarna ook nog strafschoppen. Oh nee, dan gaat het pas echt een thriller worden!
Zeg, maar wacht eens… Ik heb hem sinds de start van de verlengingen al niet meer gehoord. Waar is Komaan Leuven man naartoe? Heeft hij niet door dat er verlengingen gespeeld zijn? Blijkbaar kent hij nog minder voetbal dan ik dacht.
Er gebeurt niet zo heel veel meer in de verlengingen. Strafschoppen zullen de beslissing moeten brengen. Ik ben ondertussen uitermate zenuwachtig geworden. Mijn been doet van wip-wip-wip, alle mogelijke strafschoppenscenario’s gaan door mijn hoofd en ik weet nog niet helemaal of ik wel ga durven kijken. Ik deel dan maar een weetje met Sofie dat ik niet zo lang geleden nog van een commentator gehoord heb. Het team dat met de strafschoppen begint, wint die strafschoppen ook meestal. Leuk hé! Tot blijkt dat OH Leuven naar hun supporters mag trappen én dat zij ook mogen beginnen. Het is ineens niet zo leuk meer.
Maar de speelster van OH Leuven mist. Celien Guns mist niet. En na elk één strafschop staat Club YLA al op voorsprong!
Het blijft gelijk opgaan tot OH Leuven nog eens mist. Rania kan het afmaken. Ranja. Van de Ranja met een rietje. Ik voel dat het gaat lukken. Ik ben zelfs zo zegezeker dat ik de strafschop film. Ranja mist niet. Rania Boutiebi! Het is al een van mijn favoriete speelsters bij Club YLA en dan scoort ze nog eens ook.
Ik ben door het dolle heen. Ik zie alle speelsters het veld op rennen en ik lijk tegelijk nog niet goed te beseffen wat er gebeurd is. Drie wedstrijden van Club YLA heb ik nu in het stadion gevolgd. Drie keer gewonnen. En dat zorgt nu voor een eerste prijs. Club YLA wint voor het eerst in zijn geschiedenis de bekerfinale voor vrouwen. Ik heb voetbalgeschiedenis meegemaakt.
En dan weet ik meteen weer waarom ik vrouwenvoetbal zo veel échter vind dan mannenvoetbal. De Club YLA speelsters zijn door het dolle heen en hier en daar zijn zelfs wat traantjes te zien, niet in het minst bij Davinia Vanmechelen. Ik vind het prachtig om te zien. En het doet mij ook wat. Ik heb Davinia “ontdekt” bij de Red Flames. Daar speelt ze nu niet meer. Maar nu staat ze hier te blinken op deze bekerfinale. Ik ben de Red Flames eigenlijk stilaan een beetje vergeten. Bij Club YLA voel ik mij helemaal thuis. En het doet mij wel wat allemaal.
En toch knaagt er iets. Want er nog een speelster die ik vandaag heel veel had gegund. En dat is Febe Vanhaecke. Ze heeft ook deze beker verdiend gewonnen. Maar ik heb haar gemist op het veld. Ik voelde de ontgoocheling daarover al toen ik de opstelling voor de wedstrijd hoorde. En misschien moet ik dat ook even uitleggen.
Eigenlijk is Febe Vanhaecke zo’n beetje de eerste speelster die ik echt kende van Club YLA. Om eerlijk te zijn, weet ik ook niet helemaal hoe dat gegaan is. Ik heb natuurlijk de Red Flames een hele tijd gevolgd, en ik denk dat de naam van Febe toen ergens is opgedoken. Ik zag haar ook regelmatig in filmpjes van Club Brugge, dat weet ik wel nog.
Ik volg Febe dan ook al een tijdje op social media. Febe liep in 2022 een zware blessure op en timmerde in 2023 aan de weg terug. Ik was heel erg onder de indruk van haar moed en doorzettingsvermogen. Maar ik merkte dat het niet zo goed ging als ze misschien zelf had gewild.
Ik heb een tijdje geleden al eens een blogpost geschreven over Club YLA. Die kan je hier nog steeds lezen: https://wordpress.com/post/drinknalu.wordpress.com/15715.
Febe reageerde toen ook op die blogpost. Ik merkte toen in haar reactie dat er iets was. Ik had de indruk dat ze – ondanks dat ze dat helemaal niet letterlijk zei in haar bericht – moeite had om zich nog op te laden. Daarom vond ik het erg dat ze tijdens de bekerfinale niet in de basis stond. Ik had eigenlijk de hoop dat ze zou schitteren in die bekerfinale en dat dat de start zou zijn van een nieuw positief hoofdstuk in haar leven.
Ik heb in mijn vorige blogpost geschreven dat ik van plan was om een shirt te kopen van Club YLA met een naam op van een van de speelsters. De keuze is moeilijk. Ik heb ondertussen toch heel wat speelsters die ik graag bezig zie. Daviniaaaaaa! Raniaaaaaaa! Maar ook Isabelle Iliano, die ik al eens tegengekomen ben bij een meet & greet van de Red Flames. Onze keepster Jorijn Covent, die fantastisch keepte tijdens deze bekerfinale. Jody Vangheluwe! Maar ook Lyndsey Van Belle. En Sterre en Angel! Maar eigenlijk was de keuze al lang gemaakt. Ik moest het alleen nog beseffen in deze bekerfinale.
Ik wil een shirt van Febe Vanhaecke. Omdat zij een speelster is waar ik ongelooflijk veel respect voor heb. En eigenlijk ook omdat ik haar dan volgend seizoen graag een hart onder de riem wil steken. Haar naam wil ik met fierheid dragen. En ik ben nu echt wel zeker. Volgend seizoen ga ik nog meer naar Club YLA kijken. Want ik ben nu echt wel fan. Club YLA til I die!
Maar helaas moet ik nog een extra stukje schrijven in deze blogpost. Ik doe dat in de vorm van een brief.
Liefste Febe,
Je bent een speelster naar mijn hart. Het is opvallend. Meestal kijk ik naar een voetbalwedstrijd en spelen speelsters of speelsters zich een weg naar mijn hart. Jij bent iemand die zich naast het veld in mijn hart heeft gespeeld.
Ik ken en volg je al een tijdje. Maar dat deed ik zo’n beetje vanaf de zijlijn. Ik ging nog niet kijken naar wedstrijden van Club YLA. Ik kende je naam en ik volgde je op social media. Ik volgde je revalidatie en ik bewonderde je moed en je doorzettingsvermogen. Je was vastbesloten om terug te komen, beter en sterker dan ooit tevoren. En ik hoopte dat het je zou lukken ook.
Ik ben ondertussen naar enkele wedstrijden van Club YLA komen kijken. Een van die keren heb ik jou ook bezig gezien. Je reageerde op mijn blog, wat ik ook wel leuk vond. Maar ik voelde in die reactie dat er iets was. Eigenlijk dacht ik gewoon dat je een moeilijk moment had in die weg terug. Ik liet je weten dat ik graag een shirt wou met jouw naam op. Jij ging daarvoor zorgen, zei je meteen. Je bent nog lief ook, dat zorgde er alleen maar voor dat ik nog meer uitkeek naar volgend seizoen, waar ik jouw heropstanding zou zien en waar ik dat truitje met heel veel trots zou kunnen dragen.
Ik had het toen misschien al moeten aanvoelen. Maar het feit dat je je afscheid hebt aangekondigd als voetbalster is bij mij gekomen als een donderslag bij heldere hemel. Het verandert niets aan mijn besluit om Club YLA te blijven steunen en naar nog meer matchen te gaan. Maar wat had ik jou nog graag zien schitteren als onverzettelijke nummer 3 in de verdediging! Ik had graag ooit één keer Goooooo Febe geroepen na weer een schitterende verdedigende actie van jou. Maar dat zit er niet meer in. En dat is mij zwaarder gevallen dan ik had verwacht.
Ik begrijp natuurlijk je beslissing. En ik hoop dat je het voetbal niet te veel gaat missen. Club YLA gaat jou in ieder geval wel heel erg missen. Ik hoop dat we elkaar een keer gaan tegenkomen in het Sportpark in Aalter. Ik zal mijn shirt met jouw naam op de komende seizoenen met trots dragen. Ook al zijn er nog heel wat speelsters die ik graag bezig zie, jouw verhaal is voor mij belangrijk. Je schreef “Ik hoop dat ik veel meisjes heb geïnspireerd.” Ik ben er zeker van dat je dat gedaan hebt. En je hebt mij geïnspireerd. Dankzij jou is Club YLA nu helemaal de club van mijn al blauw-zwarte hart. Je bent een inspiratie. Je bent mijn heldin. Ik wens je alle succes in het volgende hoofdstuk van je leven, en ik zal je sowieso blijven volgen, aan de zijlijn en samen als supporters van het beste vrouwenvoetbalteam van het land en van daarbuiten. Komaan Club YLA!
Ik wil om te eindigen nog een kleine dienstmededeling doen over mijn blog. Het is mij de voorbije maanden niet gelukt om elke week een stukje klaar te krijgen. En dat vond ik zelf altijd bijzonder jammer. Maandag is altijd de dag geweest waarop ik traditioneel een nieuw stukje klaar had. Maar de voorbije maanden had ik op maandag Noorse les, en ondanks goeie voornemens lukte het mij niet om elke week weer te schrijven. Sorry daarvoor!
Maar ik mis het bloggen. Ik mis het om jullie elke week op de hoogte te schrijven van mijn belevenissen en (vooral) mijn fratsen! Daarom beloof ik jullie bij deze plechtig dat ik vanaf nu elke week ga schrijven. Welkom terug dus!
Ik heb dan ook genoeg om de komende week over te schrijven! Morgen ben ik in het Sportpaleis in Antwerpen voor het optreden van Olivia Rodrigo. Ik hoop natuurlijk dat ze Vampire speelt, de #1 uit mijn #MVL100 van 2023. En zondag kan Club Brugge kampioen worden, daar ben ik natuurlijk bij. Ik vertel er jullie dan alles over.
Tot volgende week!
Een beetje moe? Drink Nalu! 