Cadzand. Ik keer altijd terug – periode van vrijdag 12 april tem zaterdag 13 april

VRIJDAG 12 APRIL – Oesterproeverij

Cadzand. Het is ondertussen al een tijdje een van onze “even weg van alles” plekjes. We zijn het er gewoon. We kennen het. En we kunnen er altijd genieten van de rust die we op sommige momenten ook wel eens nodig hebben. Ik heb net die ochtend die nogal vervelende werkshift gehad waar ik het in mijn vorige blogpost over had. Voor mij is “even weg” nu echt wel heel welkom.

We verblijven zoals altijd in Hotel De Blanke Top. Maar als we nog maar net gearriveerd zijn, verlaten we al snel weer het hotel. Want in Cadzand wacht er altijd ook nog iets waar we ons eigenlijk nog meer op verheugen.

Dat is Bistro Beaufort. We hebben het kleine en gezellige restaurantje ontdekt tijdens ons eerste echte bezoek aan Cadzand, nu ongeveer twee jaar geleden. En we zijn er sindsdien altijd geweest bij elk bezoekje aan Cadzand.

Deze keer gaan we met mijn tante en nonkel, die eigenlijk tegenwoordig ook zo’n beetje mijn “tweede” ouders zijn. We hebben hen al lang beloofd om eens met hen hier te komen eten, en nu is het eindelijk zover.

Bij Bistro Beaufort is het altijd overheerlijk, en we weten ondertussen ook dat we altijd kunnen genieten van een supergoeie service. Maar de eerste keer ooit was om een heel andere reden onvergetelijk. Ik had m de bouillabaisse besteld. Die bouillabaisse was dan wel bijzonder lekker, het bleek zo goed als onmogelijk om die deftig op te eten. Gelukkig is daar geen beeldmateriaal van.

Ik herinner mij vooral ook nog dat ik er ooit de smeus had besteld, en dat ik die zalig lekker vond. Sindsdien heb ik diezelfde smeus ook wel eens in andere restaurants geprobeerd, maar het kan nooit tippen aan de smeus van Bistro Beaufort.

Stiekem hoop ik dan ook dat die smeus vandaag ook weer op de menukaart zal staan. Want sommige gerechten staan er maar tijdelijk op. Ik zal vandaag iets anders moeten kiezen.

Het voorgerecht is snel gekozen en gaan we met drie delen. Samen met Sofie en met mijn nonkel ga ik voor de oesterproeverij. Ik geef het toe. Ik heb bij Bistro Beaufort nog nooit een ander voorgerecht gekozen. Noem mij maar een oesterfan.

Het leuke aan die oesterproeverij is dat je niet zomaar wat oesters krijgt. Je krijgt vijf verschillende oesters, elk met hun typische smaak, elk met hun eigen oester-identiteit. Het is heerlijk proeven, en het is leuk om dan te vergelijken welke oester we dan de lekkerste vinden.

We delen de oesters aan elkaar uit en we proeven samen. Ik wil aan mijn nonkel een oester geven die aan mijn kant is. Maar er drupt wat vocht af. Recht in zijn wijnglas. Oh nee, gaat zijn glas wijn nu niet helemaal naar oester smaken? Het is pas later dat ik doorheb dat het vocht gewoon van de onderkant van de oester komt, en dus niet meer dan wat gesmolten ijs is.

Ik kies als hoofdgerecht voor het kabeljauwhaasje. En daar zijn geen woorden voor. Dus zeg ik gewoon mmmmmmmmm. En laat ik de foto voor zich spreken.

Over het dessert hoef ik ook niet zo lang na te denken. Want ook daar maak ik steevast dezelfde keuze in. Ik eindig dus zoals altijd met de chocolademousse van de chef.

Hotel De Blanke Top in Cadzand. En dan in combinatie met Bistro Beaufort. En dan heb je het ideale weekendje weg in Nederland. Meer moet dat niet zijn! Zalig!

ZATERDAG 13 APRIL – Ondernulpuntvijf

Ik heb heel slecht geslapen. En ik heb barstende hoofdpijn. Het voelt bijna alsof ik een kater heb. Maar dat kan niet echt, aangezien ik al meer dan 10 jaar geen alcohol meer drink.

Maar slecht geslapen of niet, ik moet toch eens aan de dag beginnen. En dat doen we natuurlijk met een ontbijt. Het ontbijt in dit hotel is ook echt altijd wel goed, dat is nog een reden waarom we altijd voor dit hotel kiezen.

Koffie. Dat heb ik ’s morgens altijd nodig. Bij het ontbijt in een hotel hou ik er altijd wel van om voor iets specialere koffie te gaan. Een latte macchiato. Of een cappuccino. Maar ik sta een klein beetje verward aan het koffiemachine. Misschien ligt het aan mij en is het omdat ik slecht geslapen heb. Maar er staan vrij kleine kopjes en er staan iets hogere smalle glazen. Maar de kopjes staan op het rek op het schapje waar latte macchiato onder geschreven staat. Maar die zijn toch veel te klein? Een kleine twijfel wordt al snel een soort van grote verwardheid. Ik heb het al wel eens meegemaakt in een B&B dat ik een te kleine kop voor te veel koffie had gekozen en zo het koffiemachine half om zeep had geholpen. Ik zou dat liever geen tweede keer meemaken. En dus kies ik voor de gemakkelijke oplossing. Ik neem gewoon een koffie in een kopje. Lekker veilig.

De beste “oplossing” voor dit soort “problemen” is kijken wat andere mensen doen. Ik zie andere mensen vooral met van die hoge glazen terug naar hun tafel wandelen. Dus na een tijdje vind ik het veilig genoeg. Ik haal een cappuccino in een hoog glas en ik geniet even later met volle teugen. Ik geniet ook nog van heerlijke koffiekoeken, van frambozenkwark, van spek en van zalm. Je zou mijn ontbijtje echt wel surf & turf kunnen noemen.

Ik ga nog eens terug voor een tweede ronde. Ik kom bij de koffiekoeken en nergens zie ik de grijper liggen. Maar dan zie ik hem toch iets verder liggen. Ik grijp twee koffiekoeken. En dan zie ik naast mij een nogal zuiders getinte jongedame staan. Ze kijkt mij vragend aan. Ik denk dat ze ook eens wil grijpen. Ik geef haar met de glimlach de grijper. En ik ben meteen goedgezind.

Ik wil ook nog wel genieten van enkele stukjes kaas. Maar helaas liggen enkel nog de laatste kleine restjes en korstjes op het buffet. Gelukkig wordt dat later aangevuld en kan ik toch nog genieten van enkele heerlijke stukjes kaas.

Vandaag rijden we door naar Scheveningen. En dat is toch wel een eind rijden. Meer dan 2 uur zijn we onderweg. Als we toekomen, is het eigenlijk alweer tijd om te eten. We lopen naar de dijk en we kiezen ervoor om links verder op de dijk te gaan. Daar zijn heel wat restaurantjes. Na wat kijken en vergelijken valt de keuze op Big Bell. Het is er ingericht in een soort van Amerikaanse diner stijl. Er is zelfs een podium waar blijkbaar af en toe live muziek gespeeld wordt.

Het is er best nog gezellig. Ik geniet van een heerlijke schnitzel en een alcoholvrije Amstel Radler. We wandelen daarna nog wat op de dijk. Maar ik snap het concept hier eigenlijk niet zo goed. Alles ziet er hier een beetje verwaarloosd en verouderd uit. En bovendien wordt het zicht naar het strand en de zee ontnomen door een hoge muur. Is Donald Trump zich hier ook al komen moeien?

We komen terug waar we op de dijk begonnen zijn en we gaan nog even de andere kant uit. Dat geeft meteen een contrast. We lijken wel in het hippe gedeelte van Scheveningen. Hier is zelfs nog een leuke strandbar. Ideaal om even te verpozen.

Ik bestel een alcoholvrije Brand Weizen. Ik heb dit biertje nog nooit geprobeerd. Maar het is een fijne ontdekking! Ik heb ervan genoten. En iedereen is hier echt vriendelijk. Sla dus in Scheveningen af naar rechts. En laat links liggen. Die uitdrukking is niet voor niets ontstaan.

Maar Matthias toch. Waarom rij jij dan 2 uur naar Scheveningen om daar eigenlijk niets speciaals te doen? Oh, dat had je maar gedacht! Want ik ben hier wel degelijk met een missie!

Want ik ben hier om Ondernulpuntvijf te bezoeken. Of ONP5 voor de vrienden. Ik ben er ondertussen al enkele jaren tevreden klant. Of zeg maar die-hard fan. Ik wou dus echr wel eens mer eigen ogen zien waar mijn ladingen alcoholvrije biertjes altijd vandaan vertrekt.

Het is eigenlijk een vrij klein winkeltje. Maar het staar wel echt helemaal vol met muren van alcoholvrije biertjes. Raoul vat het heel gevat samen. “Het is net of je in een snoepwinkel aan het rondkijken bent”. Ik denk inderdaad dat mijn blik vandaag een beetje dezelfde is als toen ik na school snoepjes mocht gaan kopen.

Raoul is de oprichter en eigenaar van Ondernulpuntvijf. Hij is gestart met deze winkel vanuit zijn eigen interesse in alcoholvrije bieren. Doorheen de jaren is het assortiment blijven groeien. Tegenwoordig kan je al uit meer dan 300 verschillende bieren kiezen.

Het is leuk om Raoul eindelijk eens te ontmoeten. Hij is helemaal zoals ik hem ken, een leuke en vriendelijke kerel die van een passie zijn beroep heeft gemaakt. Ik plaats gewoonlijk mijn bestellingen online. Nu kan ik eindelijk eens overleggen met hem. Ik kies een mix van enkele van mijn favorietjes en wat aanbevelingen van Raoul. En ik kies natiurlijk ook voor het nieuwe bier van La Trappe, de La Trappe Epos. Ik kan niet wachten om die te proberen! Dat is een beetje hetzelfde gevoel als wanneer er een nieuwe CD van Bon Jovi uit is.

“Je kiest enkel maar flesjes!” Het is een opmerking van Raoul. Het valt inderdaad wel een beetje op. Ik heb alleen maar bieren genoemd die in flesjes komen. Maar dat is volgens mij puur toeval. Ik bestel er ook wel af en toe eens eentje in blik. Maar als ik erover nadenk, gebeurt dat toch minder.

Het is dan nog een eindje terug naar Cadzand. Het plan is van in Middelburg te stoppen en daar dan nog te eten. Maar in Middelburg zit het overal zo goed als vol. We gaan van restaurant naar restaurant, maar nergens is er nog plaats. We weten ook niet meteen wat we dan gaan doen om te eten. Maar Sofie vindt nog een adresje dat wat meer verborgen ligt in Middelburg: Brasserie 1600.

En dat blijkt een heel leuk plekje te zijn. Bij Brasserie 1600 zijn ze heel vriendelijk en bedienen ze ons met de glimlach. Het is er leuk om te zitten. Ik kies voor de Poke Bowl en drink… de La Trappe Epos! Eindelijk kan ik hem voor de allereerste keer proberen. De La Trappe Epos smaakt subtieler dan de La Trappe Nillis. Maar hij is even lekker. Het wordt weer wat moeilijker om een top 10 van alcoholvrije bieren bij te houden.

De volgende ochtend zetten we alweer koers naar huis. Maar het is een prima weekendje geweest. Cadzand. Ik keer altijd terug.